امام علي(ع) با اشاره به جنبه های مثبت دنیا می فرماید: «دنيا سراى راستى، جايگاه عافيت، سراى بى نيازى و محلّ موعظه و محل نزول وحى الهى و تجارتخانه اولياى الهى است»، هم چنین در خطبه ای دیگر دنيا را ميدان تمرين براى مسابقه در ميدان جهان ديگر دانسته است. مجموع اين تعبيرات دنيا را دارای موقعيت بسيار مهمى برای بهره گيری از دنیا و منزلگاهى براى تهيه توشه و دانشگاهى براى درس اخلاق و تجارتخانه اى دانسته كه انسان با سرمايه عمر، رضایت پروردگار و سعادت جاويدان را می خرد.

امام علی(ع) در خطبه 82 نهج البلاغه، دنيا را چنين توصيف كرده است: «سرايى كه آغاز آن سختى و مشقّت است و پايانش نيستى و فناست. در حلال آن حساب و در حرامش عقاب است. كسى كه در دنيا ثروتمند شود، مورد انواع آزمايش ها و فتنه ها قرار مى گيرد و كسى كه فقير گردد محزون مى شود. كسى كه به سرعت به دنبال دنيا بدود، به آن نمى رسد و كسى كه آن را رها سازد، به او روى مى آورد و از وى اطاعت مى كند. آن كس كه با دنيا بنگرد، به او بصيرت و بينايى مى بخشد و آن كس كه به دنيا بنگرد، نابينايش مى سازد».

از آنجا كه عامل مهم بى تقوايى، دنياپرستى است، امام علی(ع) از بى اعتبارى دنيا و رنج هاى آن سخن مى گويد، تا ريشه هاى بى تقوايى را بسوزاند. ایشان می فرماید: «دنيا سراى فنا، مشقت، ناپایداری و عبرت است. دنیا همچون، تيراندازی است كه انسانها را هدف تيرهاى بيمارى و مرگ قرار مى دهد، از ناگواری های آن اینست که فرد، چیزی را که نمی خورد جمع می کند و چیزی را که در آن ساکن نمی شود بنا می کند، و در حالى كه نزديك است به آرزوهايش برسد ناگهان اجلش فرا مى رسد و اميدش را قطع مى كند».