انسان طاهر، محبوب خداست و اگر كسي محبوب خدا شد، آثار خدايي در او ظهور مي كند؛ زيرا خداوند محبوب خود را رها نمي كند. خداوند عبادت ظاهري را مقرر نمود و رازش را كه محبوب شدن است در كنار آن قرار داد و فرمود: عبادتگاه ها جايگاهي براي پرورش افراد طاهر است تا محبوب خدا شوند. او قرآن را نیز به عنوان فيض عظيم نازل کرده و فرمود: «كساني كه طاهر باشند به حقیقت قرآن می رسند» که مصداق کامل طاهران، اهل بيت(ع) هستند كه به حقيقت قرآن راه دارند و بالطبع پیروانشان نیز به اندازه طهارتشان بهره مي برند.

تنها چيزي كه انسان را به خدا نزديك مي كند، نزاهت و پاکی از دنياست؛ زيرا انسانِ متعلقِ به دنيا، به خدا نخواهد رسيد و هر چه انسان را از خدا باز مي دارد، دنياي اوست؛ خواه مال، خواه مقام و خواه حُب نفس باشد. خداوند پس از بيان عبادتهاي غسل، وضو و تيمم، مي فرمايد: راز اين دستور آن است كه شما طاهر شويد. تا انسان طاهر نشود به خدايي كه طيّب است نمي رسد. پس هر دستوري كه او معين مي كند چه دستور عبادي و چه دستور مالي - كه آن نیز به نوبه خود عبادي است - رازش همان طهارت ضمير است و اين طهارت، محبوب خداوند است.

ادرار و عرق به لحاظ ترکیبات شیمیایى از جهاتى شبیه اند و هردو عناصری مانند اوره و اسید اوریک و مواد معدنی دارند، اما در ادرار موادّ رنگى و اسید هیپوریک که هر دو سم بوده وجود دارد که در ترکیب شیمیایى عرق وجود ندارد. لذا ادرار به خاطر این مواد سمی و درصد بالای اوره و غلظت بالای مواد آن که بسیار بیشتر از عرق می باشد و مثل عرق سریع تبخیر هم نمی شود، نجس است و عرق -که اجتناب از آن نیز مشکل است- پاک شمرده شده است.

ناپاک بودن کفّار، یک نوع ناپاکى معنوى و آلودگى باطنى است؛ یک فایده آن حفظ عقاید بسیارى از مردم مى باشد که با معاشرت با افراد منحرف، به زودى تحت تأثیر قرار مى گیرند؛ البته افراد روشنفکر و با اطلاع، که خطر انحراف را در خود نمی بینند از این حکم مستثنا نیستند؛ زیرا احکام اسلام جنبه خصوصی ندارد. ضمن اینکه کفار از نجاساتی مثل خوک و شراب و... اجتناب ندارند و دوری از این آلودگی ها جنبه دیگر ناپاک بودن کفار است.