آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

از اسامى دوزخ که به طور گسترده در قرآن آمده واژه «نار» است كه در غالب موارد به معناى آتش دوزخ است. «نار» به معناى شعله اى است كه در برابر حسّ انسان ظاهر مى شود و به حرارت تنها نيز «نار» گفته اند. كثرت استعمال اين واژه در خصوص آتش دوزخ در «قرآن» به حدّى است كه به صورت نامى از نام هاى دوزخ درآمده است. از اوصاف دوزخ اين است كه هيزم و آتش گيره آن خود انسان ها به اضافه سنگ ها و بت ها هستند.

یکی از اسامى دوزخ كه در قرآن مجيد به طور گسترده به كار رفته «نار» است. اين واژه 145 بار در «قرآن مجيد» آمده كه در غالب موارد به معناى آتش دوزخ است، هرچند در مواردى نيز به معناى آتش دنيا آمده است، از جمله خطاب به معارضان «قرآن» كرده، مى گويد: «اگر شما سوره اى همانند قرآن نمى آوريد * و هرگز نخواهيد توانست * از آتشى بپرهيزيد كه هيزمِ آن مردم [گنهكار] و سنگ هاست كه براى كافران آماده شده است».
واژه «نار» به معناى هرگونه «آتش» است؛ اما راغب در «مفردات» مى گويد: «نار» به معناى شعله اى است كه در برابر حسّ انسان ظاهر مى شود و به حرارتِ تنها نيز «نار» گفته مى شود. بعضى معتقدند «نار» و «نور» از يك ريشه گرفته شده و هر دو با هم همراهند. به هر حال، كثرت استعمال اين واژه در خصوص آتش دوزخ در آيات «قرآن» به حدّى است كه به صورت نامى از نام هاى دوزخ درآمده است. «قرآن مجيد» در آيه 10 سوره «آل عمران»، اشاره به گروهى از مجرمان كرده مى فرمايد: «وَ اُولئِكَ هُمْ وَقُودُ النّارِ»؛ (آنها هيزم آتش اند)؛ يعنى هيزم دوزخند.
تعبير به «اصحاب النار» در آيات متعدد نيز در مورد دوزخيان به كار رفته است و لذا «اصحاب النار» در مقابل «اصحاب الجنّه» قرار داده شده است.(1)
ضمناً از اوصافى كه در اين آيه براى آتش دوزخ شمرده شده اين است كه هيزم و آتش گيره آن خود انسان ها به اضافه سنگ ها و بت ها هستند، بنابراين آتش دوزخ از اين نظر هيچ شباهتى به آتش دنيا ندارد.(2)