براساس قواعد ادبيات عرب، اگر كلمه‌اى مذكّر باشد و به كلمه مؤنّثى اضافه شود، در صورتى كه حذف مضاف جايز باشد و با حذف آن، خللى در معناى جمله پيش نيايد، مى‌توان مضاف مذكّر را به اعتبار خودش مذكّر شمرد و براى آن ضمير، موصول و صفت مذكّر آورد يا آنكه به اعتبار مضاف اليه مؤنّث، آن را مؤنّث به حساب آورد.

از اسامى دوزخ که به طور گسترده در قرآن آمده واژه «نار» است كه در غالب موارد به معناى آتش دوزخ است. «نار» به معناى شعله اى است كه در برابر حسّ انسان ظاهر مى شود و به حرارت تنها نيز «نار» گفته اند. كثرت استعمال اين واژه در خصوص آتش دوزخ در «قرآن» به حدّى است كه به صورت نامى از نام هاى دوزخ درآمده است. از اوصاف دوزخ اين است كه هيزم و آتش گيره آن خود انسان ها به اضافه سنگ ها و بت ها هستند.

در منطق قرآن، دو گونه«امام» وجود دارد؛ «امامان هدایت» که فرمان خدا را بر فرمان خلق و اراده خودشان مقدم مى شمرند و حکم او را برترین احکام مى دانند. «امامان ضلالت» که فرمان خویش را بر فرمان خدا مقدم مى دارند، و حکم خویش را قبل از حکم او مى شمرند.