آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«معلي بن خنيس» روایت می کند که در یک شب بارانی امام صادق(ع) را دیدم كه به فقرا كمك می كرد، پرسیدم: آيا همه اين ها حق را مى‌‌شناسند [و شيعه هستند؟] امام فرمود: «اگر عارف به حق بودند، در نمك خانه نيز آنها را شريك مى‌ كردم. پدرم [امام باقر(ع)] هر گاه صدقه مى‌ داد و چيزى را در كف سائل مى‌ نهاد، باز [از] او مى گرفت و مى‌ بوسيد و مى‌ بوييد، دو مرتبه به دست سائل مى‌ داد. صدقه شبانگاه، خشم خدا را فرو مى‌ نشاند و گناهان را محو مى‌ كند و حساب روز قيامت را آسان مى‌ سازد و صدقه روز، مال و عمر را زياد مى‌ كند».

در ارتباط با جواز انفاق به شیعیان، «معلى ‌بن خنيس» روایت می کند: در يك شب بارانى امام صادق(عليه السلام) را ديدم از منزل به طرف «ظلّه بنى ‌ساعده» مى‌ رفت. من آهسته از پى ايشان روان شدم. در ميان راه چيزى از آن حضرت بر زمين افتاد، فرمود: «بِسْمِ ‌اللهِ اَللّهُمَّ رُدَّ عَلَيْنَا»؛ (خداوندا گمشده را به ما برگردان!) آنگاه پيش رفته و سلام عرض كردم. فرمود: معلى تو هستى؟ عرض كردم: آرى فدايت شوم! فرمود جستجو كن، هر چه پيدا كردى به من بده! روى زمين دست كشيدم، متوجّه شدم نان زيادى پراكنده شده، هر چه پيدا كردم به آن حضرت تقديم نمودم، ديدم انبان بزرگى پر از نان است، آن‌ قدر سنگين بود كه برداشتنش براى من دشوار بود. عرض كردم: اجازه فرماييد من بردارم! فرمود: من سزاوارترم به برداشتن آن، ولى بيا با هم تا «ظلّه بنى ‌ساعده» برويم، وقتى به آن ‌جا رسيديم، عدّه‌‌ اى را ديدم که خوابيده‌‌ اند، حضرت صادق(عليه السلام) كنار هر يك از خفتگان يك يا دو گرده نان مى‌‌ گذاشت و مى‌‌ رفت. به همين ترتيب همه را نان داده، از «ظلّه» خارج شديم. عرض كردم آيا همه اين‌‌ ها حق را مى‌‌شناسند (و شيعه هستند؟) فرمود: اگر عارف به حق بودند، در نمك خانه نيز آنها را شريك مى‌‌ كردم. بدان خداوند هيچ چيز را خلق نكرده مگر اين كه خزينه‌ دارى جهت آن آفريده است غير از صدقه كه خود حافظ و نگهبان آن است. پدرم [حضرت باقر(عليه السلام)] هر گاه صدقه مى‌‌ داد و چيزى را در كف سائل مى‌ نهاد، باز او مى‌‌ گرفت و مى‌‌ بوسيد و مى‌‌ بوييد، دو مرتبه به دست سائل مى‌‌ داد. صدقه شبانگاه، خشم خدا را فرو مى‌‌ نشاند و گناهان را محو مى‌‌ كند و حساب روز قيامت را آسان مى‌‌ سازد و صدقه روز، مال و عمر را زياد مى‌‌ كند. عيسى ‌بن مريم(عليه السلام) از كنار دريا مى‌ گذشت، گرده نانى از خوراك خود را در دريا انداخت، يكى از حواريّين عرض كرد: اين كار را براى چه كرديد با اين كه گرده نان غذاى شما بود؟ فرمود: انداختم تا نصيب يكى از حيوانات دريا شود، در پيش خداوند اين عمل پاداش بزرگى دارد!(1)،(2)