آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«غيبت» يکي از شايع ترين مفاسد اخلاقی است که سبب هتک حرمت افراد، اشاعه فحشاء و سبب تزلزل پايه های اعتماد در جامعه می شود؛ به همين دليل اسلام شديدا از آن نهى كرده است. از آنجا كه انسان بدون پرهيز از اين رذيله اخلاقى نمی تواند به مقام قرب الى الله برسد، علماى اخلاق از غيبت به عنوان يكى از بدترين آفات زبان نام برده اند. نقطه مقابل غيبت «حفظ الغيب» است، يعنی انسان در پشت سر افراد، از آنها به نيكی ياد كند، و اگر از كسى غيبت می شود به دفاع ازحيثيت آنها برخيزد.

غيبت از شايع ترين، زشت ترين و خطرناك ترين مفاسد اخلاقى است که سبب هتك حيثيّت افراد، كشف اسرار، اشاعه فحشاء و جسور ساختن گنهكاران در گناهانشان و سرانجام موجب تزلزل پايه هاى اعتماد در زندگى اجتماعى می شود.
بى شك بسيارى از مردم، نقطه ضعف هايى دارند كه غالباً مخفی و پنهان است، حال اگر اين عيوب و نقطه ضعف ها آشكار گردد، اعتماد عمومى سلب شده و مفاسد متعددى جامعه را فرا می گيرد؛ به همين دليل اسلام از آن شديداً نهى می کند و در كتب علماى اخلاق از غيبت به عنوان يكى از بدترين آفات زبان ياد می شود [هر چند غيبت منحصر به زبان نيست از طريق قلم يا اشارات دست و چشم و ابرو نيز انجام مى شود]. و از آنجا كه بدون پرهيز از اين رذيله اخلاقى هرگز انسان در مسير قرب الى الله به جايى نمى رسد و در جامعه انسانى روح صلاح و سعادت حاکم نمی شود، از اين رو بايد براى آن اهميت فوق العاده قائل شد.
گذاشتن لقب هاى زشت بر يكديگر كه غالباً در غياب اشخاص صورت مي گيرد، از شاخه هاى غيبت محسوب مي شود. نقطه مقابل غيبت «حفظ الغيب» است؛ يعنی انسان در پشت سر اشخاص از آنها به نيكى ياد كند و اگر كسى از آنها غيبت كند به دفاع از حيثيت آنها برخواسته و با تعبيرات مختلفى آبروى او را حفظ كند و اين يكى از فضايل مهم اخلاقى است كه بركات زيادى را براى فرد و جامعه همراه دارد.(1)