آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«کفر» به معنی پوشاندن چیزی است، و از آنجا كه شخص ناسپاس، در صدد بی اعتنایی و بی ارزش نمودن نعمت است، به این عمل «كفران» مى گويند. كفران نعمت، گاه در قلب و گاه با زبان و گاه در عمل است. انسان های ناسپاس نعمت ها را در قلبِ خود بى مقدار يا كم اهميت مى شمرند و با زبان در بی ارزش بودن آن نعمت سخن مى گويند و در عمل نیز به جاى حسن استفاده، از آن سوء استفاده مى كنند. به همين دليل بزرگان علم اخلاق فرموده اند: «شكر نعمت آن است كه بندگان، نعمت هاي خدا را در همان راهى مصرف كنند كه براى آن آفريده شده است».

«كفر» در اصل به معنى پوشانيدن چيزى است؛ و از آنجا كه شخص ناسپاس، در پوشانيدن ارزش نعمت تلاش مى كند، به این عمل كفران مى گويند. بديهى است كفران نعمت، گاه در قلب و گاه با زبان و گاه در عمل است. انسان های ناسپاس نعمت ها را در قلبِ خود بى مقدار يا كم اهميت مى شمرند و با زبان در بی ارزش بودن آن نعمت سخن مى گويند و در عمل نیز به جاى حسن استفاده، از آن سوء استفاده مى كنند. به همين دليل بزرگان علم اخلاق فرموده اند: «اَلشُّكْرُ صَرْفُ الْعَبْدِ جَمِيْعَ ما اَنْعَمَهُ اللّهُ تَعالَى فى ما خُلِقَ لاَجْلِهِ»؛ (شكر نعمت آن است كه بندگان خدا، نعمت هايى راكه به آنها بخشيده است، در همان راهى مصرف كنند كه براى آن آفريده شده).

بنابراين كفران و ناسپاسى آن است كه نعمت ها را نابجا مصرف كنند، چشمى را كه خدا براى ديدن آثار عظمت او در عالم هستى و تشخيص راه از چاه و مشاهده آيات الهى آفريده در طريق حرام به كار گيرد، همچنين گوش، زبان، دست و پا يا مال و ثروت را. گويى اين سخن بر گرفته از حديث امام صادق(عليه السلام) است که می فرماید: «شُكْرُالنِّعْمَةِ اِجْتِنابُ الْمحارِمِ»(1)؛ (شكر نعمت آن است كه از گناهان پرهيز شود). و به اين ترتيب معنى سپاس و ناسپاسى هر دو روشن مى شود.(2)