پاسخ اجمالی:
خداوند درباره آفرينش آسمان مى فرماید؛ «ما آسمان را سقف محفوظى قرار داديم». این تعبیر می تواند اشاره به جو زمین باشد. جوی که مانند حفاظی پولادین مانع نفوذ اشعه های مرگبار و برخورد اجرام آسمانی با زمین می گردد. دانشمندی به نام «فرانک آلن» می گوید: «جو زمین روزانه شر 20 میلیون سنگ آسمانی را رفع می کند، سنگ هایی که با سرعت 50 کیلمومتر در ثانیه بسوی زمین در حرکت اند، که حتی برخورد کوچک ترین شان با زمین انفجاری معادل نیروی ذرات اتمی ایجاد می کنند». حال اگر اين سقف نبود؛ آيا آرامشى در زمين وجود داشت؟
پاسخ تفصیلی:
خداوند در آیه 32 سوره «انبیاء» ضمن تعبير جالبی درباره آفرينش آسمان مى فرمايد: (ما آسمان را سقف محفوظى قرار داديم)؛ «وَجَعَلْنَاَ السَّماءَ سَقْفا مَحْفُوْظا».
آيا آسمانى به شكل سقف در جهان وجود دارد كه محفوظ از نفوذ موجودات خارجى است؟ آرى آسمان در اينجا مى تواند اشاره به هوایی باشد كه گرداگرد زمين را فرا گرفته، و ضخامت آن صدها كيلومتر است. اين قشر كه از هواى فشرده و لطيف و ساير گازها تشكيل شده و به صورت سقف مدوّرى اطراف كره زمين را گرفته به قدرى قدرتمند و محكم است كه به گفته بعضى از دانشمندان به اندازه يك سقف فولادين به ضخامت ده متر مقاومت دارد! و نه تنها مانع نفوذ اشعه هاى مرگبار كيهانى مى شود؛ بلكه جلوی سنگ هاى آسمانى را كه پيوسته به سوى كره زمين جذب مى شود می گیرد؛ زيرا آنها با سرعتى كه دارند با اين قشر هوا برخورد مى كنند، هم ترمز نيرومندى روى حركت آنها مى شود و هم اين برخورد باعث آتش گرفتن و سوختن آنها مى گردد.
حال فكر كنيد اگر اين قشر عظيم هوا نبود و ساكنان زمين در هر شبانه روز در معرض بمباران ميليون ها سنگ كوچك و بزرگ آسمانى بودند؛ چه وضعى پيدا مى شد؟ آيا آرامشى در گاهواره زمين وجود داشت؟ آيا نام «مهد» و بستر استراحت شايسته آن بود؟
بد نيست اين سخن را از زبان يك دانشمند معروف به نام «فرانك آلن» بشنويد. او در كتاب «نجوم براى همه» مى نویسد: «جوّى كه از گازهاى نگاهبان زندگى بر سطح زمين تشكيل شده، آن اندازه ضخامت و غلظت دارد (در حدود هشتصد كيلومتر!) كه بتواند همچون زرهى زمين را از شرّ مجموعه مرگبار بيست ميليون سنگ هاى آسمانى در روز كه با سرعتى حدود 50 كيلومتر در ثانيه! به آن برخورد مى كنند، در امان نگاه دارد».(1)
درست است كه وزن بعضى از اين شهاب ها كه به سوى زمين سرازير مى شوند به اندازه يك هزارم گرم است؛ ولى نيروى حاصل از آن بر اثر سرعت فوق العاده معادل نيروى ذرّات بمب اتمى است!... البته گاهى حجم و سنگينى بعضى از شهاب ها به قدرى زياد است كه از اين قشر گذشته و به سطح زمين اصابت مى كند. از جمله شهاب هايى كه از چنگال غلاف بخارى نامبرده عبور كرده و به زمين رسيد شهاب عظيم و معروف سيبرى است كه در سال 1908 ميلادى به زمين اصابت كرد؛ و قطر آن به اندازه‌اى بود كه حدود 40 كيلومتر زمين را اشغال كرد، و باعث ويرانى زيادى شد. (گويا خداوند به اين وسيله اخطار مى دهد كه فكر كنيد اگر بنا بود همه روزه شما به وسيله سنگ هاى آسمانى بمباران شويد چه وضعى داشتيد).
حتى اگر جوّ اطراف زمين وجود داشت اما از آنچه هست رقيق تر بود به گفته «كرسى موريسن» نويسنده كتاب «راز آفرينش»؛ «هر روز چند ميليون عدد از اجرام سماوى و شهاب هاى ثابت به آن اصابت مى كرد.».(2) در واقع كره زمين جايى براى زندگى نبود. البته فراموش نكنيد كه برخورد اشعّه مرگبار كيهانى به زمين در صورت عدم وجود اين «سقف محفوظ» آثار مخرب اش بيش از خطرات اين سنگ ها است؛ و شايد روى همين جهات است كه در پايان آيه مى‌فرمايد (آنها [كافران] از نشانه هاى خدا در زمين روى گردانند)؛ «وَ هُمْ عَنْ آياتِها مُعْرِضوْنَ».(3)
تا کنون هیچ نظری برای این مطلب درج نشده است.