آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

قرآن مي فرمايد: «خداوند زنده را از مرده و مرده را از زنده خارج می کند». آری فاصله دور و درازی که ما بین مرگ و حيات مى بينيم براى ذات خداوند مطرح نيست؛ او مرتباً زندگان را از دل مردگان و بالعكس خارج مى سازد. پس نمونه صحنه پايان اين جهان كه صحنه خروج مرگ از دل حيات و صحنه معاد كه صحنه خروج حيات از دل مرگ است، دائماً تكرار مى شود، هرچند در مقياس محدودتر، پس اين كه در پايان اين جهان همه موجوداتِ زنده بميرند و در رستاخيز به زندگى جديدى باز گردند، همان قانون تبديل مرگ به حيات و حيات به مرگ در مقياس وسيع تر است.

خداوند در آيه 19 سوره روم مى فرمايد: (خداوند زنده را از مرده خارج مى سازد و مرده را از زنده)؛ «يُخْرِجُ الْحَىَّ مِنَ الْمَيِّتِ وَ يُخْرِجُ الْمَيِّتَ مِنَ الْحَىِّ». آن فاصله اى كه شما در ميان مرگ و حيات مى بينيد براى ذات پاك او مطرح نيست، او مرتباً زندگان را از دل مردگان و بالعكس خارج مى سازد. توجه داشته باشيد «يُخْرِجُ» فعل مضارع است و دلالت بر استمرار دارد؛ يعنى اين كار دائمى اوست.
بنابراين، نمونه صحنه پايان اين جهان كه صحنه خروج مرگ از دل حيات است و همچنين صحنه معاد كه صحنه خروج حيات از دل مرگ است، پيوسته در برابر چشم شما تكرار مى شود، هرچند در مقياس محدودترى است، پس چه جاى تعجّب كه در پايان اين جهان همه موجودات زنده بميرند و در رستاخيز همه انسان ها به زندگى جديدى باز گردند؟ يعنى همان قانون تبديل مرگ به حيات و حيات به مرگ در مقياس وسيع و گسترده اى صورت پذيرد. البتّه خارج شدن مرگ از دل حيات بر همه واضح است، ولى از آن جا كه خارج شدن حيات از دل مرگ ممكن است براى بعضى قابل تأمل باشد در پايان آيه مى فرمايد: (و زمين را بعد از مردنش زنده مى كند و همين گونه شما [روز قيامت] خارج مى شويد)؛ «وَ يُحْيِى الاْرْضَ بَعْدَ مَوْتِها وَ كَذلِكَ تُخْرَجُونَ».
جمله «كَذلِكَ تُخْرَجُونَ»؛ (شما اين گونه مبعوث مى شويد) به وضوح بيانگر اين حقيقت است كه تفاوتى ميان اين رستاخيز كوچك كه در جهان گياهان و زمين هاى مرده رخ مى دهد با آن رستاخيز بزرگ و فراگير نيست و با اندكى دقت در اين موضوع هرگونه پندار غلط و وسوسه هاى شيطانى در امر معاد برطرف مى گردد. آرى در هر لحظه اى در اين جهان پهناور هزاران هزار دانه مى شكافد و نخستين جوانه حيات از آن بيرون مى آيد و هر لحظه در گوشه و كنار اين جهان زمين هايى مرده حيات خود را از سر مى گيرند، اين يك سنت دائمى و هميشگى پروردگار و تداعى خاطره معاد در اذهان است.(1)