پاسخ اجمالی:
هر ذكري كه از بنده صادر شود مَحْفوفِ به دو ذكر از خداست همانند احتفاف توبه عبد به دو توبه از مولی؛ يعني اول خداوند توفيق ذكرِ خود را به بنده عطا مي كند كه اين افاضه به جاي خود ذكرِ خدا نسبت به بنده است، آنگاه بنده موفّق به ياد خدا مي شود، سپس خداوند به عنوان قبول ذكرِ عبد مجدّداً به ياد او خواهد بود و عنايت لازم را مبذول مي دارد.
پاسخ تفصیلی:
ذكر سالكِ ذاكر نسبت به نعمت خدا سبب ذكر نعمت خدا نسبت به سالكِ ذاكر مي گردد چنانكه ذكر بنده نسبت به خدا مايه ذكرِ خدا نسبت به بنده مي شود: «فَاذْکُرُوني أَذْکُرْکُمْ»(1) ليكن هر ذكري كه از بنده صادر شود مَحْفوفِ به دو ذكر از خداست همانند احتفاف توبه عبد به دو توبه از مولی؛ يعني اول خداوند توفيق ذكرِ خود را به بنده عطا مي كند كه اين افاضه به جاي خود ذكرِ خدا نسبت به بنده است، آنگاه بنده موفّق به ياد خدا مي شود، سپس خداوند به عنوان قبول ذكرِ عبد مجدّداً به ياد او خواهد بود و عنايت لازم را مبذول مي دارد.(2)
تا کنون هیچ نظری برای این مطلب درج نشده است.