هر ذكري كه از بنده صادر شود مَحْفوفِ به دو ذكر از خداست همانند احتفاف توبه عبد به دو توبه از مولی؛ يعني اول خداوند توفيق ذكرِ خود را به بنده عطا مي كند كه اين افاضه به جاي خود ذكرِ خدا نسبت به بنده است، آنگاه بنده موفّق به ياد خدا مي شود، سپس خداوند به عنوان قبول ذكرِ عبد مجدّداً به ياد او خواهد بود و عنايت لازم را مبذول مي دارد.