آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

مقام امامت و حقيقت قرآن دو ثقل ثقيل و وزنه وزينند. امام، هم قرآن را به امامت وصل مي كند و هم امامت را به قرآن؛ لذا امام شريك قرآن است. رسالت رسول خدا(ص) همان قرآن كريم است، اخلاق رسول خدا هم قرآن كريم است. پس اگر كسي شريك رسول خدا شد، يعني شريك قرآن شده و مانند آن طنابي است كه امامت را با حقيقت وحي مرتبط مي كند. کما اینکه هنگام زيارت در پيشگاه امام معصوم(ع) مي ‏گوييم تو شريك قرآني؛ خواه امام زمان باشد خواه امامان ديگر.

لغت «شريك» واژه ‏اي عربي است و به قطعه كوتاهي از طناب مي گويند كه دو لنگه بار را به هم مرتبط مي كند. مقام امامت و حقيقت قرآن دو ثقل ثقيل و وزنه وزين ‏اند. امام هم قرآن را به امامت وصل مي كند و هم امامت را به قرآن؛ لذا امام شريك قرآن است. موساي كليم(عليه ‏السلام) به خدا عرض كرد: پروردگارا بار سنگيني بر دوش من قرار دادي. من بايد با فرعون بجنگم؛ براي اينكه در اين كار موفق شوم برادرم هارون را «شريك» كار من قرار بده؛ «وَ أَشْرِکْهُ في‏ أَمْري».(1) چون رسالت و برنامه رسول خدا(صلی الله عليه و آله و سلم) همان قرآن كريم است، اخلاق رسول خدا هم قرآن كريم است. پس اگر كسي شريك رسول خدا شد، يعني شريك قرآن شده و مانند آن طنابي است كه امامت را با حقيقت وحي مرتبط مي كند. هنگام زيارت در پيشگاه امام معصوم(عليه ‏السلام) مي‏گوييم تو شريك قرآني؛ خواه امام زمان خواه ائمه معصومين ديگر. حضرت علي ‏بن ابي ‏طالب(عليهما السلام) اولين امام و حضرت حجة بن الحسن(سلام‏ الله‌ عليه) آخرين امام، شريك قرآن هستند.
حضرت علي(عليه ‏السلام) فرمود: «من سخنگوي قرآن هستم. قرآن همه حقايق را داراست. او را به حرف در بياوريد. اما او با شما سخن نمي گويد و لكن من شما را از قرآن باخبر مي ‏كنم».(2) او شريك قرآن است كه چنين ادعایی مي كند.(3)