آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

علي(ع) براي پيامبر(ص) لقب «طبيبٌ دوّار»؛ (پزشك سيّار) به كار برده است؛ يعنى او به سراغ مريض ها مى رفت، اگرچه مريض تمايلى به شفاء نداشت. از عبارات امام علی(ع) در مورد پیامبر(ص) استنباط مى شود كه ایشان دو نوع درمان داشته اند: 1. «مرهم» براى زخم هاى قابل مرهم گذارى 2. «داغ» برای مرض هايى كه قابل درمان نبود. همچنانکه در بُعد جسمانى هم اين دو نوع مرهم هست، يا قابل معالجه است يا قابل معالجه نيست، مثل سياه زخم.

از جمله لقب هايى كه امام علي(عليه السلام) براي پيامبر(صلي الله عليه و آله و سلم) به كار برده «طبيبٌ دوّار»؛ (پزشك سيّار) است؛ يعنى او به سراغ مريض ها مى رفت، اگرچه مريض تمايلى به شفاء نداشت: «طَبِيبٌ دَوَّارٌ بِطِبِّهِ قَدْ أَحْكَمَ مَرَاهِمَهُ وَ أَحْمَى مَوَاسِمَهُ يَضَعُ ذَلِكَ حَيْثُ الْحَاجَةُ إِلَيْهِ مِنْ قُلُوبٍ عُمْيٍ وَ آذَانٍ صُمٍّ وَ أَلْسِنَةٍ بُكْمٍ مُتَتَبِّعٌ بِدَوَائِهِ مَوَاضِعَ الْغَفْلَةِ وَ مَوَاطِنَ الْحَيْرَةِ لَمْ يَسْتَضِيئُوا بِأَضْوَاءِ الْحِكْمَةِ وَ لَمْ يَقْدَحُوا بِزِنَادِ الْعُلُومِ الثَّاقِبَةِ فَهُمْ فِي ذَلِكَ كَالْأَنْعَامِ السَّائِمَةِ وَ الصُّخُورِ الْقَاسِيَة»(1)؛ (پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) طبيبى بود سيار كه با طب خويش همواره به گردش مى پردازد، مرهم هايش را به خوبى آماده ساخته حتى براى مواقع اضطرار و داغ كردن محل زخم ها، ابزارش را گداخته است [تا در آنجا كه مورد نياز است قرار دهد] براى قلب هاى نابينا، گوش هاى كر و زبان هاى گنگ، با داروى خود در جستجوى بيماران فراموش شده و سرگردان است! [وليكن] بيماران از روشنى هاى حكمت و عرفان او استفاده نكرده اند و به آتش زنه هاى علوم و معارف درخشان آتش نيفروخته اند، پس آنان مانند چارپايان چرنده [كه شعور نداشته تمام همّت و سعيشان صرف خوردن و آشاميدن است] و همچون سنگ هاى سخت بنيان [كه چيزى را درك نمى كنند] مى باشند).
از آن عبارات استنباط مى شود كه پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) دو نوع درمان داشته اند: 1. مرهم براى زخم هاى قابل مرهم گذارى 2. مرهمى به نام سوزاندن در مرض هايى كه قابل درمان نبود. در بُعد جسمانى هم اين دو نوع مرهم هست، يا قابل معالجه است مثل نوع اول يا قابل معالجه نيست، مثل سياه زخم كه معروف است مى سوزاند. در كلمات امام على(عليه السلام) هم آمده: «وَ اِذا لم اَجِد بُدّاً فآخِرُ الدَّوَاءِ الكَىّ»(2)؛ (و زمانى كه چاره اى براى مداوا نيافتم پس آخرين دوا داغ است).(3)،(4)