آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

امام على(ع) در سخنان متعددی در توصيف معاويه می فرماید: او مردى گشاده گلو و بزرگ شكم است، آنچه بيابد مى خورد و آنچه را نيابد مى جويد. او به هوس هاى بدعت آلود گرفتار است. او آزاد شده فرزند آزاد شده است و دسته اى از همين دسته هاست كه با اسلام مخالفت می ورزيدند. او و پدرش هميشه دشمن خدا و پيامبر(ص) و مسلمانان بودند تا اين كه با كراهت اسلام آوردند. او گروهى بسيار از مردم را به هلاكت افكند و با گمراهى خويش فريفت. او دوست مى دارد كه از بنى هاشم، كسى نباشد جز آن كه بميرد تا نور خدا خاموش شود.

امام على(عليه السلام) ـ در توصيف معاويه ـ می فرماید: خداوند براى او پيشتازى در دين و پيشينه اى درست در اسلام، قرار نداد. او آزاد شده فرزند آزاد شده است. او دسته اى از همين دسته هاست كه با اسلام مخالفت می ورزيدند. او و پدرش هميشه دشمن خداوند و پيامبر(صلى الله عليه وآله) و مسلمانان بودند تا اين كه با كراهت به اسلام روى آوردند(1).
و نیز امام على(عليه السلام) ـ در توصيف آن مرد نكوهيده می فرماید: بدانيد كه بى گمان، پس از من مردى گشاده گلو و بزرگْ شكم بر شما چيره خواهد شد. آنچه بيابد، مى خورد و آنچه را نيابد، مى جويد. او را بكشيد، و هرگز او را نمى كشيد. بدانيد كه او شما را به دشنام گويىِ به من و بيزارى جُستن از من وا مى دارد؛ امّا دشنام را، پس دشنام دهيد كه براى من، مايه پاكى و براى شما موجب نجات است؛ و اما بيزارى جُستن، پس از من تبرّى مجوييد كه من بر فطرت [توحيد] زاده شدم و در ايمان و هجرت، [بر ديگران] پيشى گرفتم.(2)
همچنین امام على(عليه السلام) ـ در طی نامه ای به معاويه ـ می نویسد: سبحان الله! چه سخت به هوس هاى بدعت آلود، گرفتارى و به سرگردانىِ پيروى شده، دچارى: با تباه ساختن حقيقت ها و كنار نهادن وثيقه هايى كه خواسته خداوند است و حجّت او در برابر بندگانش (3).
و نیز امام على(عليه السلام) می فرماید: به خدا سوگند، معاويه دوست مى دارد كه از [بنى] هاشم، كسى نباشد كه در آتش بدمَد،(4) جز آن كه بميرد تا نور خدا خاموش شود؛ (ولى خدا جز اين نمى‏خواهد كه نور خود را كامل كند، هر چند كافران ناخشنود باشند).(5). (6)
همچنین در شرح نهج البلاغه آمده است که امام علی (عليه السلام) خطاب به معاویه فرمود: ... من تو را اندرز مى دهم با اين كه از گذشته تو آگاهم؛ گذشته اى كه از دير باز نسبت به آن آشنايى دقيق دارم [گر چه مى دانم كه اندرز سودى براى تو ندارد]؛ امّا خداوند متعال از دانايان پيمان گرفته كه رسم امانت به جاى آورند و گمگشته را اندرز دهند [و از اين روست كه تو را اندرز مى دهم] .
پس، از خدا بترس و از كسانى مباش كه از شُكوه خدا بيم ندارند و فرمان عذاب بر ايشان واجب مى آيد، كه خداوند، سخت در كمينگاه است. همانا دنيايت به زودى از تو روى مى گردانَد و زودازود، مايه حسرتت مى گردد. اكنون كه كُهنْ سال شده اى و عمرت رو به پايان است، گم گشتگى و گم راهىِ پيشين را [از دل] بركَن كه حالِ امروزِ تو، همانند جامه اى پوسيده است كه از هر طرف اصلاحش كنند ، از طرف ديگر گسسته مى شود.
به راستى، تو گروهى بسيار از مردم را به هلاكت افكندى و با گم راهى خويش فريفتى و چنان در موج درياى [حيله هاى] خود در انداختى كه تيرگى ها آنان را فرا پوشانْد و شبهه ها آنان را به تلاطم انداخت. آن گاه از مسير خويش به در رفتند و به گذشتگانِ باطل خويش روى آوردند و به پشت سرشان روى گرداندند و بر خاندان و نژاد خويش تكيه زدند.
... پس اى معاويه! بر خويشتن از خداى بپرهيز و زمام خود را از چنگ شيطان بيرون آور، كه دنيا از تو جداشدنى، و آخرت به تو نزديك است.(7). (8)