آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

ادعای  تبری  حضرت علی از عقاید شیعه  بدون دلیل است و انتخاب حضرت علی به وصایت و خلافت و امامت به حکم الهی و به دست حضرت رسول است. شیعه این عقیده را از قرآن و روایات اسلامی گرفته است و امام در مناسبت ها و نامه نگاری ها و خطبه های مختلف، امامت و وصایت خود را متذکر شده است. حضرت علی و هم دیگر امامان از اولاد او همگی بر همین عقیده ای بودند که اکنون شیعه به آن معتقد است و اساساً منشأ این اعتقادات تعلیمات خود امامان اهل بیت بوده اند.

دکتر قفارى وهابى مى گوید: «شیعیان خود را پیروان على مى دانند، و در صدد وانمود کردن این مطلب هستند که علىّ نیز هم عقیده با آنان است، در حالى که او از عقاید شیعه در حقّ خود و فرزندانش متبرّى است. لذا باید قیدى را براى رفع ابهام آورد و آن این که: شیعه گمان مى کند که از پیروان على است; چرا که آنان در حقیقت پیرو او نیستند و امیرالمؤمنین بر اعتقادات آنان نیست....»(1)
در پاسخ به این ادعاى بى اساس مى گوییم: اوّلا: تمام حرف هاى او ادعاهایى بدون دلیل و مدرک است، به چه دلیل مى گویید حضرت على(علیه السلام) از عقاید شیعه در حقّ خود و فرزندانش متبرّى است؟ از کجا مى گویید آن حضرت این عقاید را قبول ندارد؟ انسان با صرف ادعا و به مجرّد این که یک عقیده اى با عقاید آباء و اجدادش سازگارى ندارد نمى تواند آن را انکار کند.
ثانیاً: اعتقاد شیعه همان وصایت و خلافت و امامت بلا فصل حضرت على(علیه السلام) و امامان معصوم بعد از او است. عقیده اى که مى گوید: پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) براى بعد از خود جانشین معین کرده و مردم را در تمام امور به آن ها ارجاع داده است. این عقیده اى است که شیعه از قرآن و روایات نبوى استفاده کرده و بر آن اقامه برهان نموده است. چطور مى گویید حضرت على(علیه السلام) از آن متبرّى است؟ آیه ولایت و حدیث غدیر و حدیث ثقلین و ده ها دلیل دیگر چه مى گویند؟ آیا دلالت بر این مدعاى شیعه ندارد؟
مگر نبود که حضرت على(علیه السلام) واقعه غدیر را به شعر درآورد و در آن به مفاد امامت و ولایت خود اشاره کرده است؟ آنجا که فرمود:
«فأوجب لی ولایته علیکم *** رسول الله یوم غدیر خمّ»
مگر نه این است که حضرت على(علیه السلام) در طول 25 سال خانه نشینى از زمان سقیفه تا آخر خلافت عثمان و نیز در عصر حکومتش تا هنگام به شهادت رسیدنش، هر گاه موقعیت مناسبى مى دید، به امامت و وصایت خود تذکر مى داد و حدیث غدیر و ثقلین و سایر ادله را بر مردم مى خواند و دیگران را نیز بر آن ها گواه مى گرفت؟
امام على(علیه السلام) مسأله ولایت خود را حتّى به معاویه نیز گوشزد مى کند و در نامه اى که به او مى نویسد، به مقام امامت و ولایت خود اشاره مى نماید.(2)
امام على(علیه السلام) هم چنین در احادیثى دیگر اشاره به وصایت و علم و حکمت و طهارت و عصمت خود نموده و بر مردم احتجاج مى کند.(3)
حضرت در نامه اى که به عامل خود براى گرفتن صدقات و زکوات مى دهد در کیفیّت معاشرت و تعامل با قبایل مى نویسد: به مردم خطاب کرده، بگویید: «عباد الله! أرسلنی إلیکم ولیّ الله وخلیفته لآخذ منکم حقّ الله فی أموالکم»(4)؛ (اى بندگان خدا! ولىّ خدا و جانشین او مرا به سوى شما فرستاده تا حقّ خداوند در اموالتان را از شما بگیرم.)
در این جمله حضرت(علیه السلام) اشاره به مقام ولایت و خلافت خود نموده است.(5)
اگر کسی در تاریخ صدر اسلام و سالهای بعد از آن دقت کند خواهد فهمید که هم حضرت علی(علیه السلام) و هم دیگر امامان از اولاد او همگی بر همین عقیده ای بودند که اکنون شیعه به آن معتقد است، و اساساً منشأ این اعتقادات تعلیمات خود امامان اهل بیت (علیهم السلام) به شیعیان بوده اند.