آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

ابوبکر و عمر از ترس این که مبادا مردم از آنان تقلید نموده، گمان کنند که قربانی در حج واجب است، از قربانى کردن خودارى مى کردند؛ در حالی که پیامبر(ص) در حج قربانی می کرد و عدم وجوب آن را نیز بیان فرموده بود و کسی بعد از این کار پیامبر(ص)، آن را واجب نمی دانست.

از حذیفه بن اُسید نقل شده است: ابوبکر و عمر از ترس اینکه مبادا قربانى کردن از سوى دیگران رسم شود ، از سوى خانواده خود قربانى نمى کردند ولى خانواده من بعداً از سنّت پیامبر(صلى الله علیه وآله) آگاهى یافتند و مرا به زحمت انداخته مجبور نمودند که از سوى همه آنها قربانى کنم.(1)

شافعى در کتاب «الاُمّ»(2) مى گوید:  به ما رسیده است که ابوبکر و عمر از ترس این که مبادا مردم از آنان تقلید نموده گمان برند که این عمل واجب است، از قربانى کردن خودارى مى کرده اند .

از شعبى نقل شده است: ابوبکر و عمر در مراسم حجّ شرکت کردند ولى قربانى نکردند(3).

این در حالى است که پیامبر خدا(صلى الله علیه وآله) هنگامى که به قربانى فرمان داد ، عدم وجوب آن را نیز بیان کرد ، و یارانش آن را فهمیدند ، و بر همان اساس رفتار کردند، و تابعان نیز از آنان به همین صورت دریافت کرده اند ، و تا به امروز این مسأله به همان صورت است که پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود و انجام داد. و اگر برداشت ابوبکر و عمر صحیح باشد باید همه مستحبّات ترک شوند .

وانگهى اگر احتمال گمان وجوب را بپذیریم سزاوارتر این بود که این احتمال از عمل و سخن خود پیامبر(صلى الله علیه وآله) حاصل شود نه از عمل ابوبکر و عمر زیرا سنّت، سنّت اوست ، و دین ، دینى است که وى مبلّغ آن بوده است، لکن از بیان حضرت که همراه عمل او بوده چنین گمانى حاصل نشده است؛ پس چرا این دو نفر که خود را خلیفه رسول خدا مى دانند (از ترس اینکه مبادا رفتار آنان باعث شود مردم گمان وجوب عمل را ببرند) مانند او رفتار نکردند ؟(4)