آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

امام على(ع) هرگز دنبال خلافت نرفت، زیرا اگر دنبال خلافت راه افتاده بود، لازم بود که جسد پیامبر(ص)، را بدون غسل و کفن رها کند و مانند دیگران به سوى سقیفه بشتابد؛ یا در شورای شش نفره، با قبول ظاهری شرط آن ها به خلافت برسد و یا پیشنهاد ابوسفیان را در پس گرفتن خلافت از ابوبکر قبول می کرد، اما خلافت برای او به اندازه نعلین وصله خورده ای ارزش نداشت.

به عکس آنچه مى گویند، امام على بن ابى طالب(علیه السلام) هرگز در زندگى اش دنبال خلافت نرفت، بلکه عکس آن صحیح است، زیرا اگر امام على(علیه السلام) دنبال خلافت راه افتاده بود، لازم بود که جسد پیامبر (صلى الله علیه وآله) را بدون غسل و کفن رها کند و مانند دیگران به سوى سقیفه بشتابد. به ویژه آنکه استدلال او متین تر و مستندتر بود و بسیارى از اصحاب با او همفکر بودند و پس از فوت ابوبکر نیز دیدیم که خلافت به عمر منتقل شد و او صبر کرد.

و امّا پس از وفات عمر، خلافت، خود به سوى او روى آورد، ولى باز هم امتناع کرده نپذیرفت؛ چون شرط هایى قرار داده بودند که او را مقیّد مى نمود. اگر او واقعاً دلبسته خلافت بود، چه اشکالى داشت که در آن مجلس به شرط عمل به سنت شیخین خلافت را قبول کند، سپس به میل و خواست خود عمل نماید؛ همانگونه که عثمان کرد. ولى عظمت و بزرگوارى حضرت على(علیه السلام) از چنین جاهایى پیدا مى شود. زیرا او هرگز در زندگیش دروغ نگفت و هیچ وقت پیمان شکنى نکرد. و به خاطر همین اصول انسانى بود که امام على(علیه السلام) به خلافت نرسید و دیگران پیروز شدند زیرا آنان به خاطر رسیدن به هدف دست به هر کارى مى زنند.

تمام تاریخ نگاران نقل کرده اند که ابوسفیان بزرگ قریش به سوى امام(علیه السلام) آمد و او را به خلافت تشویق و ترغیب کرد و به او قول داد که هم پول و هم سپاهیان مسلح در خدمت او قرار مى دهد تا با ابوبکر و حزبش نبرد کند ولى حضرت او را کنار زده فرمود: «من از آنچه در قلب تو مى گذرد آگاهم»! پس اگر او دنبال خلافت بود، براى رسیدن به آن حاضر بود خود را به آب و آتش بزند و این پیشنهاد را بدون تأمل مى پذیرفت، لیکن تنها به خاطر حفظ اسلام و مسلمین فداکارى کرد و شکیبایى به خرج داد و تحمل نمود; و مگر او نبود که هنگام وصله زدن به نعلینش، به ابن عباس فرمود: «به خدا سوگند، این (نعلین پاره پاره) نزد من از خلافت بر شما محبوب تر است جز اینکه حقى را اقامه کنم یا باطلى را سرکوب نمایم».

بنابراین، تاریخ، ادعاى کسانی که می گویند: حضرت على(علیه السلام) در پى خلافت، تمام زندگى خود را گذراند، تکذیب مى نماید.(1)