آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

بر اساس آیات سوره نجم، سخنان پیامبر(ص) وحی است. مشابه این سخن را شخص نبی اکرم(ص) برای مسلمانان بازگو کرده، آن هنگام که دستور دادند، در تمام  خانه ها جز در خانه علی(ع) نباید به داخل مسجد پیامبر(ص) گشوده شود. این امر، بر مسلمانان گران آمد و سبب گلایه آنان شد. پیامبر(ص) فرمودند: این وحی و فرمان الهی است. با بررسی آیات الهی نیز آشکار می شود که این سخنان پر محتوا، ساخته و پرداخته ذهن یک انسان درس نخوانده نیست.

خداى متعال در آیه 4 سوره «نجم» مى فرماید: (آنچه را او آورده است، تنها وحى است که از سوى خداوند به او فرستاده شده)؛ «إِنْ هُوَ إِلاّ وَحْىٌ یُوحى».
او از خودش چیزى نمى گوید، و قرآن ساخته و پرداخته فکر او نیست، همه از ناحیه خدا است، و دلیل این ادعا در خودش نهفته است، بررسى آیات قرآن به خوبى گواهى مى دهد که هرگز یک انسان، هر قدر عالم و متفکر باشد، تا چه رسد به انسان درس نخوانده اى که در محیطى مملو از جهل و خرافات پرورش یافته، قادر نیست سخنانى چنین پر محتوا بیاورد، که بعد از گذشتن قرن ها، الهام بخش مغزهاى متفکران است، و مى تواند پایه اى براى ساختن اجتماع صالح، سالم، مؤمن و پیشرو گردد.
باید توجه داشت، این سخن تنها در مورد آیات قرآن نیست، بلکه به قرینه آیه قبل، سنت پیامبر(صلى الله علیه وآله) را نیز شامل مى شود، که آن هم بر طبق وحى الهى است، چرا که این آیه با صراحت مى گوید: (او از روى هوى سخن نمى گوید، هر چه مى گوید وحى است)؛ «وَ ما یَنْطِقُ عَنِ الْهَوى».
حدیث جالب زیر، شاهد دیگرى بر این مدعا است:
«سیوطى» که از دانشمندان معروف اهل سنت است در تفسیر «درّ المنثور» چنین نقل مى کند: «روزى رسول خدا(صلى الله علیه وآله) دستور داد، تمام درهاى خانه هائى که به داخل مسجد پیامبر(صلى الله علیه وآله) گشوده مى شد، (جز در خانه على(علیه السلام)) بسته شود، این امر، بر مسلمانان گران آمد، تا آنجا که «حمزه» عموى پیغمبر(صلى الله علیه وآله) از این کار گله کرد، که چگونه در خانه عمویت و «ابوبکر» و «عمر» و «عباس» را بستى، اما در خانه پسرعمویت را باز گذاردى؟ (و او را بر دیگران ترجیح دادى).
هنگامى که پیامبر(صلى الله علیه وآله) متوجه شد، این امر بر آنها گران آمده است، مردم را به مسجد دعوت فرمود، و خطبه بى نظیرى در تمجید و توحید خداوند ایراد کرد، سپس افزود: «یا أَیُّهَا النّاسُ ما أَنَا سَدَدْتُها، وَ لا أَنَا فَتَحْتُها، وَ لا أَنَا أَخْرَجْتُکُمْ وَ أَسْکَنْتُهُ، ثُمَّ قَرَأَ:وَ النَّجْمِ إِذا هَوى ما ضَلَّ صاحِبُکُمْ وَ ما غَوى وَ ما یَنْطِقُ عَنِ الْهَوى إِنْ هُوَ إِلاّ وَحْىٌ یُوحى»؛ (اى مردم! من شخصاً درها را نبستم و نگشودم، و من شما را از مسجد بیرون نکردم، و على را ساکن ننمودم [آنچه بود وحى الهى و فرمان خدا بود]، سپس این آیات را تلاوت کرد: «وَ النَّجْمِ إِذا هَوى... إِنْ هُوَ إِلاّ وَحْىٌ یُوحى»).(1)
این حدیث که بیانگر مقام والاى امیرمؤمنان على(علیه السلام) در میان تمام امت اسلامى بعد از شخص پیامبر است، نشان مى دهد، نه تنها گفته هاى پیامبر(صلى الله علیه وآله) بر طبق وحى است، بلکه اعمال و کردار او نیز چنین است.(2)