پاسخ اجمالی:
«زهد» به معناى ترک دنیا و رهبانیت و بیگانگى از اجتماع نیست، بلکه حقیقت زهد همان آزادگى و عدم اسارت در چنگال دنیاست. به گفته قرآن مجید زاهد کسى است که نه بر آنچه از دست داده تأسف بخورد، و نه از آن چه به دست آورده خوشحال باشد.
پاسخ تفصیلی:
با توجه به این که حبّ دنیا سرچشمه همه گناهان است، چنانکه در حدیث معروف نبوى آمده «حُبُّ الدُّنْیا رَأْسُ کُلِّ خَطِیئَة»(1) و همه تجربیات و مشاهدات ما نیز نشان مى دهد که تمام تجاوزها، جنایت ها، ظلم ها و ستم ها، دروغ ها، خیانت ها به خاطر همین دلبستگى شدید به مال، مقام و شهوت صورت مى گیرد، روشن مى شود که زهد و وارستگى پایه اصلى تقوا و پاکى و صلاح است.
ولى «زهد» به معناى ترک دنیا و رهبانیت و بیگانگى از اجتماع نیست، بلکه حقیقت زهد همان آزادگى و عدم اسارت در چنگال دنیاست.
«زاهد» کسى است که اگر تمام دنیا را در اختیار داشته باشد دلبسته و وابسته به آن نباشد.
اگر یک روز ببیند رضاى خدا در این است که از همه آن چشم بپوشد، به این معامله حاضر باشد، و از جان و دل بگوید: هر دو عالم را به دشمن ده که ما را دوست بس.
و اگر یک روز حفظ آزادگى و شرف و ایمان در چشم پوشى از مال و جان و زندگى بود فریاد «هَیْهاتَ مِنَّا الذِّلَّةِ» بلند کند.
و به گفته قرآن مجید زاهد کسى است که نه بر گذشته و آنچه از دست داده تأسف بخورد، و نه از آن چه فعلا در اختیار دارد زیاد خوشحال باشد.
«لِّکَیْلاَ تَأْسَوْا عَلَى مَا فَاتَکُمْ وَلاَ تَفْرَحُوا بِمَا آتَاکُمْ»(2)؛ (این بخاطر آن است که براى آنچه از دست داده اید تأسف نخورید و به آنچه به شما داده است دلبسته و شادمان نباشید).(3)
تا کنون هیچ نظری برای این مطلب درج نشده است.