آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

برخی از محدثان اهل سنت نهی از کتابت و نقل حدیث را به خود حضرت رسول(ص) نسبت می دهند اما این سخن بی اساسی است. زیرا  اولا: علی(ع) به عنوان بهترین شاگرد و مطیع ترین صحابی پیامبر(ص) احاديث فراوانى از آن حضرت ضبط كرده بود و نوشته هاى او دست به دست در ميان ائمه مى گشت و امکان ندارد چنین شاگرد مطیعی از دستور استاد خود مبنی بر ممنوعیت نقل احادیث سرباززند.  ثانیا: چگونه است که در زمان حیات حضرت رسول(ص) 300 نامه در موضوعات مختلف از جانب ایشان نوشته شد، اما با مخالفت حضرتش رو به رو نگردید؟

تأسف اين است كه برخى از محدثان، نهى از كتابت حديث را به پيامبر اسلام(صلی الله علیه وآله) نسبت داده مى گويند: آن حضرت فرموده است: چيزى از طرف من جز قرآن ننويسيد و هركس چيزى جز قرآن نوشته بايد آن را از بين ببرد.(1)
قرائنى شهادت مى دهد كه اين مطلب بى اساس است؛ زيرا:
اولا: امير مومنان(علیه السلام)، شاگرد ممتاز مكتب پيامبر، احاديث فراوانى از آن حضرت ضبط كرده بود و نوشته هاى او دست به دست در ميان ائمه(علیهم السلام) مى گشت و اگر پيامبر(صلی الله علیه وآله) از نوشتن احاديث نهى مى كرد، هرگز على(علیه السلام) با فرمان او مخالفت نمى نمود.
ثانيا: نامه هاى مختلفى در مسائل گوناگون، در احكام و فرائض و مرافعات و سياسات، در زمان خود آن حضرت نوشته شده و محدثان و تاريخ نويسان با اسناد و مدارك متقن، متن آنها را ضبط كرده اند. تعداد انگشت شمارى از اين نامه ها مربوط به دعوت به اصل اسلام است، ولى بسيارى از آنها پيرامون فصل خصومتها و تعيين حدود و كيفرهاى اسلامى و بيان احكام و فرائض نگارش يافته است؛ بنابراين چگونه مى توان باور نمود كه پيامبر(صلی الله علیه وآله) از يك طرف از نوشتن غير قرآن نهى نمايد، و از طرف ديگر 300 نامه، كه 216 عدد از آن ها اكنون با تمام خصوصيات در دسترس ماست، در برابر ديدگانش نوشته شود و با مخالفت او روبرو نگردد؟!(2)