آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

سوره «الضحی» بعد از دو سوگند، به پیامبر(ص) بشارت یاری مى دهد و به او نوید مى دهد: خداوند آن قدر به او عطا مى کند، که خشنود شود؛ سپس گذشته پیامبر(ص) را در نظر او مجسم مى سازد، که خداوند چگونه او را همیشه در سخت ترین لحظات یاری کرده؛ لذا در پایان به مهربانی با یتیمان و مستمندان سفارش می کند.

این سوره از سوره هاى «مکّى» است، و طبق بعضى از روایات، وقتى نازل شد که پیامبر(صلى الله علیه وآله) بر اثر تأخیر و انقطاع موقت وحى، ناراحت بود، و زبان دشمنان نیز باز شده بود.
سوره نازل شد و همچون باران رحمتى بر قلب پاک پیامبر(صلى الله علیه وآله) نشست، تاب و توان تازه اى به او بخشید و زبان بدگویان را قطع کرد.
این سوره با دو سوگند آغاز مى شود، آن گاه به پیامبر(صلى الله علیه وآله) بشارت مى دهد: خدا هرگز تو را رها نساخته است.
بعد از آن به او نوید مى دهد: خداوند آن قدر به او عطا مى کند، که خشنود شود.
و در آخرین مرحله، گذشته زندگانى پیامبر(صلى الله علیه وآله) را در نظر او مجسم مى سازد، که خداوند چگونه او را همیشه مشمول انواع رحمت خود قرار داده، و در سخت ترین لحظات زندگى، حمایتش نموده است.
لذا، در آخرین آیات به او دستور مى دهد: (به شکرانه این نعمت هاى بزرگ الهى) با یتیمان و مستمندان مهربانى کند و نعمت خدا را بازگو نماید. (1)