آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

پیامبر(ص) در مکّه شبى بر کوه صفا بر آمد و مردم را به سوى توحید و یکتاپرستى دعوت نمود و آنها را از مجازات الهى برحذر داشت. بت پرستان گفتند: او دیوانه شده، آیه فوق نازل شد و به آنها پاسخ دندانشکنی داد.

در آیه (184) سوره «اعراف» می خوانیم: «أَ وَ لَمْ یَتَفَکَّرُوا ما بِصاحِبِهِمْ مِنْ جِنَّة إِنْ هُوَ إِلاّ نَذیرٌ مُبینٌ»؛ (آیا فکر نکردند که همنشین آنها [پیامبر] هیچ گونه [اثرى از] جنون ندارد؟! او فقط بیم دهنده آشکارى است).
شأن نزول:
مفسران اسلامى چنین نقل کرده اند: پیامبر(صلى الله علیه وآله) هنگامى که در «مکّه» بود، شبى بر کوه صفا بر آمد و مردم را به سوى توحید و یکتاپرستى دعوت نمود، مخصوصاً تمامى طوائف قریش را صدا زد و آنها را از مجازات الهى برحذر داشت، تا مقدار زیادى از شب گذشت، بت پرستان «مکّه» گفتند: «اِنَّ صاحِبَنا قَدْ جُنَّ باتَ لَیْلاً یَصُوتُ اِلَى الصَّباحِ»؛ (رفیق ما دیوانه شده، از شب تا صبح نعره مى کشید)! در این موقع آیه فوق نازل شد و به آنها در این زمینه پاسخ دندان شکنى داد.(1)
با این که آیه شأن نزول خاصى دارد، در عین حال چون دعوت به شناخت پیامبر(صلى الله علیه وآله) و هدف آفرینش و آمادگى براى زندگى دیگر مى کند، با آیات گذشته که پیرامون «گروه دوزخى و بهشتى» سخن مى گفت، پیوند روشنى دارد.(2)