آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

خداوند در سوره حجر می فرماید: «خزائن و گنجینه هاى همه چیز نزد ماست، ولى ما جز به اندازه معین آن را نازل نمى کنیم». در آیه دیگر می فرماید: «اگر خداوند روزى را بدون حساب بگستراند بندگان منحرف شده ظلم و ستم مى کنند». تلاش براى زندگى علاوه بر دوری از تنبلى، موجب حرکت و نشاط مى شود و وسیله خوبى براى اشتغال سالم فکرى و جسمى است. با توجه به وجود شهوت و غرور در انسان، اگر همه چیز بى حساب در اختیار او قرار داشت، یک مشت انسانهاى بى کار، با شکم هاى سیر، غوغائى به پا مى کردند.

پاسخ این سؤال در آیه 21 سوره «حجر» آمده است، خداوند مى فرماید: (خزائن و گنجینه هاى همه چیز نزد ما است، ولى ما جز به اندازه معین آن را نازل نمى کنیم)؛ «وَ إِنْ مِنْ شَیْء إِلاّ عِنْدَنا خَزائِنُهُ وَ ما نُنَزِّلُهُ إِلاّ بِقَدَر مَعْلُوم».
بنابراین، چنان نیست که قدرت ما محدود باشد و از تمام شدن ارزاق وحشتى داشته باشیم، بلکه منبع و مخزن و سرچشمه همه چیز نزد ماست، و ما توانائى بر ایجاد هر مقدار در هر زمان داریم، ولى همه چیز این عالم حساب دارد و ارزاق و روزی ها نیز به مقدار حساب شده اى از طرف خدا نازل مى گردد.
لذا در جاى دیگر از قرآن مى خوانیم: «وَ لَوْ بَسَطَ اللّهُ الرِّزْقَ لِعِبادِهِ لَبَغَوْا فِی الأَرْضِ وَ لکِنْ یُنَزِّلُ بِقَدَر ما یَشاءُ»؛ (اگر خداوند روزى را بى حساب براى بندگانش بگستراند از جاده حق منحرف مى شوند و ظلم و ستم مى کنند و لکن به اندازه اى که مى خواهد نازل مى گرداند). (1)
کاملاً روشن است: تلاش و کوشش براى زندگى علاوه بر این که تنبلى و سستى و دل مردگى را از انسانها دور مى سازد: و حرکت و نشاط مى آفریند، وسیله بسیار خوبى براى اشتغال سالم فکرى و جسمى آنها است، و اگر چنین نبود و همه چیز بى حساب در اختیار انسان قرار داشت، معلوم نبود دنیا چه منظره اى پیدا مى کرد؟
یک مشت انسانهاى بى کار، با شکم هاى سیر، و بدون هیچگونه کنترل، غوغائى به پا مى کردند، چرا که مى دانیم مردم این جهان همچون انسانهاى بهشتى نیستند که هر گونه شهوت و خودخواهى و غرور و انحراف از دل و جانشان شسته شده باشد، بلکه انسانهائى هستند با همه صفات نیک و بد که باید در کوره این جهان قرار گیرند و آبدیده شوند، و چه چیز بهتر از تلاش و حرکت و اشتغال سالم مى تواند آنان را آبدیده کند.
بنابراین، همان گونه که فقر و نیاز، انسان را به انحراف و بدبختى مى کشاند بى نیازى بیش از حد نیز منشا فساد و تباهى است. (2)