آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

طبق آیه 123 سوره هود، اگر پرستش به خاطر عظمت و صفات جمال و جلال خداوند باشد، این صفات بیش از همه در خدا است. و اگر پرستش، به خاطر پناه بردن در حل مشکلات به معبود باشد، تنها خدا به همه چیز آگاه است و همه کارها به سوى او باز گردانده مى شود. به همین دلیل است که «توحید صفات» سبب «توحید عبادت» مى گردد.

آیه 123 سوره «هود» دلیل لطیفى بر اختصاص پرستش به خدا بیان کرده است: «وَ لِلّهِ غَیْبُ السَّماواتِ وَ الأَرْضِ وَ إِلَیْهِ یُرْجَعُ الأَمْرُ کُلُّهُ فَاعْبُدْهُ وَ تَوَکَّلْ عَلَیْهِ وَ ما رَبُّکَ بِغافِل عَمّا تَعْمَلُونَ»؛ (و [آگاهى از] غیب [و اسرار نهان] آسمان ها و زمین، تنها از آن خداست؛ و همه کارها به سوى او باز گردانده مى شود! پس او را پرستش کن! و بر او توکّل نما! و پروردگارت از کارهائى که مى کنید، هرگز غافل نیست!).
اگر پرستش به خاطر عظمت و صفات جمال و جلال باشد، این صفات، بیش از همه در خدا است، و دیگران در برابر او ناچیزند، بزرگ ترین نشانه عظمت، علم نامحدود و قدرت بى پایان است، که آیه فوق مى گوید: هر دو مخصوص او است.
و اگر پرستش، به خاطر پناه بردن در حل مشکلات به معبود باشد، چنین کارى در مورد کسى شایسته است که از همه نیازها و احتیاج هاى بندگان، و از اسرار غیب و نهان آنها با خبر است، و توانائى بر اجابت دعوت و انجام خواسته ها دارد، و به همین دلیل «توحید صفات»، سبب «توحید عبادت» مى گردد. (1)