آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

گرچه مشرکان خیال می کردند که پیامبر(ص) نسبت به آنها انعطاف نشان خواهد داد اما قرآن با قاطعیت این خیال را رد می کند و هر نوع سازش را در برابر بت ها رد می کند و آنها را به مرگ و مجازات پس از آن تهدید می کند. قرآن به پیامبر(ص) دستور می دهد که تمام مردم را خطاب کند و بگوید: اگر کسی از شما، غیر خدا را می پرستند من هرگز نمی پرستم بلکه خدایى را مى پرستم که شما را مى میراند... .

لحن آیات قرآن نشان مى دهد، مشرکان گاهى گرفتار این توهم بودند، که ممکن است پیامبر(صلى الله علیه وآله) در اعتقاد خود پیرامون بت ها نرمش و انعطافى به خرج دهد، و نوعى پذیرش براى آنها قائل گردد، و آنان را در کنار عقیده به خدا به گونه اى قبول کند. قرآن با قاطعیت هر چه تمام تر، به این توهم بى اساس پایان مى دهد، و فکر آنها را براى همیشه راحت مى کند که هیچ گونه سازش و نرمش در برابر بت معنى ندارد، و جز «الله» معبودى نیست، تنها «الله» نه یک کلمه بیشتر، نه یک کلمه کمتر.
نخست به پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) دستور مى دهد: تمام مردم را مخاطب ساخته (بگو اى مردم اگر شما در اعتقاد من شک و تردیدى دارید، آگاه باشید من کسانى را که ـ غیر از خدا ـ پرستش مى کنید هرگز نمى پرستم)؛ «قل یا أیُّهَا النَّاسُ إنْ کُنْتُمْ فى شَکٍّ مِنْ دینى فَلا أعْبُدُ الَّذینَ تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ الله» و تنها به نفى معبودهاى آنها قناعت نمى کند، بلکه براى تأکید بیشتر، تمام پرستش را براى خدا اثبات کرده مى فرماید: (بلکه خدایى را مى پرستم که شما را مى میراند)؛ «وَ لکِنْ أعْبُدُ اللهَ الَّذى یَتَوَفّاکُمْ» و باز براى تأکید افزون تر مى گوید : این تنها خواسته من نیست. (این فرمانى است که به من داده شده، که از ایمان آورندگان به الله بوده باشم)؛ «وَ أُمِرْتُ أَنْ أکُونَ مِنَ الْمُؤمِنینَ»، (1) این که در اینجا از میان صفات خدا، تنها روى مسأله قبض روح و میراندن تکیه شده:
یا به خاطر آن است که، انسان در هر چه شک کند، در مرگ نمى تواند تردید داشته باشد. و یا به خاطر این که، آنها را به مسأله مجازات و عذاب هاى هلاک کننده اى که در آیات قبل به آن اشاره شده، متوجه سازد و تلویحاً به خشم و غضب خداوندى تهدید نماید. (2)