آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

طبق آیه 9 سوره زخرف فطری بودن خداشناسی حتی در بین بت پرستان هم وجود داشته است. آنان به این حقیقت که خدا خالق آسمان ها و زمین است معترف بودند و این اعتراف برای ابطال عبودیت بت ها کافی است. از طرف دیگر، لازمه اعتراف بت پرستان  به خالق بودن خدا، اثبات علم و قدرت برای ذات خداوند است.

در قرآن به آیاتى برمى خوریم که از فطرت و سرشت بت پرستان براى اثبات توحید، کمک مى گیرد خداى متعال در سوره «زخرف» آیه 9 مى فرماید: (هر گاه از آنان بپرسى: چه کسى آسمان ها و زمین را آفریده است؟ مسلماً مى گویند: خداوند قادر و دانا آنها را آفریده است)؛ «وَ لَئِن سَألْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّمَاواتِ و الأرْضَ لَیَقُولُنَّ خَلَقَهُنَّ الْعَزیزُ الْعَلِیمُ» این تعبیر، که در چهار آیه از آیات قرآن مجید با تفاوت مختصرى آمده است، (1) از یکسو، دلیل بر فطرى بودن خداشناسى و تجلّى نور الهى در سرشت انسان هاست و از سوى دیگر، دلیل بر این است که مشرکان به این حقیقت که خالق آسمان ها و زمین خداست، معترف بودند، و جز در موارد نادرى براى معبودان خود خالقیت قائل نبودند. و از سوى سوّم این اعتراف پایه اى است براى ابطال عبودیت بت ها، چرا که شایسته عبادت، کسى است که خالق و مدبر عالم باشد، نه موجوداتى که هیچ سهمى در این قسمت ندارند.
تعبیر به «عزیز و علیم» که بیانگر قدرت مطلقه پروردگار و علم و حکمت او است، گر چه تعبیر قرآنى است، ولى مطلبى نبوده که مشرکان، منکر آن باشند، چرا که لازمه اعتراف به خالقیت الله، نسبت به آسمان و زمین، وجود این دو صفت براى خداست، آنها حتى براى بتهایشان، علم و قدرت قائل بودند، تا چه رسد به خداوند، که بت ها را واسطه میان خود و او مى دانستند. (2)