آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

خداوند در قیامت گنهکاران را سرزنش کرده و می فرماید: «آیا آیات من بر شما خوانده نمى شد و آن را تکذیب مى کردید؟ مى گویند: آرى چنین است اى پروردگار ما! ولى شقاوت و بدبختى، بر ما چیره شد، و ما قوم گمراهى بودیم». در واقع شاید با این اعتراف مى خواهند جلب رحمت پروردگار کنند، لذا بلافاصله می گویند: «پروردگارا! ما را از این آتش بیرون ببر!»؛ و به دنیا بازگردان تا عمل صالح انجام دهیم. لذا با قاطعیت تمام، به آنها چنین پاسخ داده: «دور شوید و همچنان در دوزخ بمانید، خاموش شوید و با من سخن مگوئید!».

در آیه 105 سوره «مؤمنون» خداوند آنها را با این سخن عتاب آمیز، مخاطب ساخته مى گوید: (آیا آیات من بر شما خوانده نمى شد و آن را تکذیب مى کردید؟)؛ «أَلَمْ تَکُنْ آیاتى تُتْلى عَلَیْکُمْ فَکُنْتُمْ بِها تُکَذِّبُونَ». (1)
آیا به اندازه کافى آیات و دلائل روشن به وسیله پیامبرانم براى شما نفرستادم؟ آیا با شما اتمام حجت نکردم، اما شما پیوسته راه انکار و تکذیب را پیش مى گرفتید؟!.
آنها در پاسخ این سؤال اعتراف مى کنند (مى گویند: آرى چنین است اى پروردگار ما! ولى شقاوت و بدبختى، بر ما چیره شد، و ما قوم گمراهى بودیم)؛ «قالُوا رَبَّنا غَلَبَتْ عَلَیْنا شِقْرَتُنا وَ کُنّا قَوماً ضالّینَ».
گنهکاران دوزخى صریحاً اعتراف مى کنند که از ناحیه خداوند اتمام حجت شد، اما ما به دست خودمان وسائل بدبختیمان را فراهم ساختیم و معترفیم که قوم گمراهى بودیم.
شاید با این اعتراف مى خواهند جلب رحمت پروردگار کنند، لذا بلافاصله اضافه مى کنند: (پروردگارا! ما را از این آتش بیرون ببر!)؛ و به دنیا بازگردان تا عمل صالح انجام دهیم «رَبَّنا أَخْرِجْنا مِنْها»، (2)
(هر گاه بار دیگر برنامه هاى سابق را تکرار کردیم ما قطعاً ستمگریم)؛ و شایسته عفو تو نخواهیم بود «فَإِنْ عُدْنا فَإِنّا ظالِمُونَ»، (3)
آنها این سخن را در حالى مى گویند که: گوئى از این واقعیت بى خبرند، که سراى آخرت دار جزاست نه عمل، و بازگشت به دنیا امکان پذیر نیست.
لذا با قاطعیت تمام، به آنها چنین پاسخ داده: (خداوند مى گوید: دور شوید و همچنان در دوزخ بمانید، خاموش شوید و با من سخن مگوئید!)؛ «قالَ اخْسَؤُا فیها وَ لاتُکَلِّمُونِ».
جمله «اخسؤا» معمولا براى دور کردن سگ به کار مى رود، و هر گاه در مورد انسان گفته شود به معنى پستى او و مستحق مجازات بودن است.(4)