آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«جنگ احزاب» چنان که از نامش پیدا است مبارزه همه جانبه اى از ناحیه عموم دشمنان اسلام بود. مسلمانان با پیشنهاد «سلمان فارسى» در اطراف «مدینه» خندقى کندند. طوفانى سخت نیز به فرمان خدا وزیدن گرفت و نیروهاى غیبى فرشتگان، به یارى مسلمانان شتافتند و قدرت نمائى امیرمؤمنان على(ع) در برابر «عمرو بن عبدود» بر آن افزوده شد. در نتیجه این غزوه با پیروزى مسلمانان به پایان رسید.

«جنگ احزاب» چنان که از نامش پیدا است مبارزه همه جانبه اى از ناحیه عموم دشمنان اسلام، و گروه هاى مختلفى بود که با پیشرفت این آئین، منافع نامشروعشان به خطر مى افتاد.
نخستین جرقه جنگ، از ناحیه گروهى از یهود «بنى نضیر» زده شد که به «مکّه» آمدند، طایفه «قریش» را به جنگ با پیامبر(صلى الله علیه وآله) تشویق کردند و به آنها قول دادند، تا آخرین نفس در کنارشان مى ایستند، سپس به سراغ قبیله «غطفان» رفتند، و آنها را نیز آماده کارزار کردند.
این قبائل، از هم پیمانان خود مانند قبیله «بنى اسد» و «بنى سلیم»، نیز دعوت کردند، و چون همگى خطر را احساس کرده بودند، دست به دست هم دادند تا کار اسلام را براى همیشه یکسره کنند: پیامبر(صلى الله علیه وآله) را به قتل برسانند، مسلمین را در هم بکوبند، «مدینه» را غارت کنند، و چراغ اسلام را خاموش سازند.
مسلمانان که خود را در برابر این گروه عظیم دیدند، به فرمان پیامبر(صلى الله علیه وآله) به شور نشستند و قبل از هر چیز، با پیشنهاد «سلمان فارسى» در اطراف «مدینه» خندقى کندند، تا دشمن به آسانى نتواند از آن عبور کند، و شهر را مورد تاخت و تاز قرار دهد (و به همین جهت یکى از نام هاى این جنگ، «جنگ خندق» است). لحظات بسیار سخت و خطرناکى بر مسلمانان گذشت، جانها به لب رسیده بود، منافقین در میان لشکر اسلام، سخت به تکاپو افتاده بودند، جمعیت انبوه دشمن، کمى لشگریان اسلام، در مقابل آنها (تعداد لشکر کفر را ده هزار، و لشکر اسلام را سه هزار نفر نوشته اند) و آمادگى آنها از نظر تجهیزات جنگى و فراهم کردن وسائل لازم، آینده سخت و دردناکى را در برابر چشم مسلمانان مجسم مى ساخت.
ولى خدا مى خواست در اینجا آخرین ضربه بر پیکر کفر فرود آید، صف منافقین را نیز از صفوف مسلمین مشخص سازد، توطئه گران را افشا کند، و مسلمانان راستین را سخت در بوته آزمایش قرار دهد.
سرانجام این غزوه با پیروزى مسلمانان تمام شد، طوفانى سخت به فرمان خدا وزیدن گرفت، خیمه و خرگاه و زندگى کفار را در هم ریخت، رعب و وحشت شدیدى در قلب آنها افکند، و نیروهاى غیبى فرشتگان، به یارى مسلمانان شتافتند.
قدرت نمائى هاى شگرفى همچون قدرت نمائى امیرمؤمنان على(علیه السلام) در برابر «عمرو بن عبدود»، بر آن افزوده شد، و مشرکان بى آن که بتوانند کارى انجام دهند پا به فرار گذاردند.(1)