اين آيه قرآن گفتارى است براي تسلّى دادن انسان در مصائب، بيدار كننده دل در حوادث سخت و طرد كننده افكار شيطانى از روح انسان؛ چرا كه از يكسو، اعتراف مى كند خودش و هر چه دارد مِلك خداست و اوست كه نعمت مى دهد و باز مى ستاند و به گفته بعضى از مفسّران از آنجا كه شخص كريم هرگز آنچه را بخشيده باز پس نمى گيرد، گرفتن او به عنوان ذخيره براى جاى بهتر است و اين خود مايه تسلّى خاطر مصيبت زده است. به هر حال اين جمله عصاره اى از توحيد كامل و ايمان به معاد و تكيه بر ذات پاك خداوند در همه حال و در هر زمان.

مومنان در مصیبت و ناراحتی، دیگران را شماتت نمی کنند و از مصیبتشان خوشحال نمی شوند؛ بلكه اگر راهى براى تسلّى او باشد، او را تسلى مى دهند و خدا را شکر می کنند که دچار آن مصیبت نشده اند؛ زیرا می دانند شاید این مصیبت روزی به سراغ آنها بیاید و بعد مورد شماتت مردم قرار بگیرند. امام صادق(ع) مى فرمايند: «كسى كه از مصيبتى كه به برادرش وارد شده خشنود شود، از دنيا بيرون نمى رود تا اينكه به همان مصيبت گرفتار شود و آزمايش گردد».