امام علی(ع) درباره اهمیّت حفظ کتاب و احکام الهی در نهج البلاغه مى فرمايد: «اى مردم! خدا را، خدا را، در نظر آوريد! در آنچه حفظ آن را درباره كتاب خود از شما خواسته است و حقوقى را كه نزد شما به وديعت گذارده، حفظ كنيد». سپس به بيان دليلى براى اين هشدار مهم پرداخته، مى فرمايد: «[اين به دليل آن است كه] خداوند شما را عبث و بيهوده نيافريده و مهمل نگذاشته و در جهل و نابينايى رها ننموده است؛ بلكه وظايف شما را دقيقاً تعيين فرموده و اعمال شما را مى داند و سرآمد عمرتان را مقرّر داشته است».

امام علی(ع) می فرماید: «علم، ريشه هر خير و جهل، ريشه هر شرّى است»؛ تعصبها و لجاجتها و خشم هاى آتشين از جهل برمى خيزد، زيرا فرصت عاقبت انديشى را نداده و اجازه نمى دهد كه انسان فكر كند شايد اشتباه مى كند! به عنوان نمونه می توان به جريان صلح حديبيّه اشاره کرد: در سال ششم هجرت كه پيامبر(ص) به قصد عمره آماده زيارت خانه خدا شد، مشركان مكه مانع ورود پيامبر(ص) و مسلمانان به مكه شدند و تعصب جاهليت به آنان اجازه نداد كه حتّى قوانين مسلّم خود را داير به آزادى زيارت خانه خدا براى همگان محترم بشمارند.

این حدیث از جعلیّات على بن جمیل رقّى است که حتی علمای اهل سنت به کذاب بودن او معترفند. طبرانى می گوید: حدیث جعلى است، و على بن جمیل، وضّاع و بسیار جعل کننده حدیث است. او متفرد به این حدیث است. ختّلى در «الدیباج» و ذهبى در «میزان الاعتدال» می گویند: این حدیث موضوع و جعلى و باطل است. ابوالقاسم بشران در امالى او را انسانى بسیار دروغگو و بسیار جعل کننده می داند.

سرچشمه تعصّب و لجاجت، غالباً جهل و كوتاه فكرى است؛ چرا كه دارنده آن چنين مى پندارد كه اگر دست از عقيده خود بردارد همه چيز را از دست مى دهد. گاهی هم سرچشمه آن تكبّر و خودخواهى است؛ به طورى كه شخص لجوح حاضر نيست در مقابل حقّ خضوع كند. این دو خصوصیت منفی شخصیتی، حجاب ضخيمى در مقابل ديدگان عقل انسان ها فرو مى كشد و به آنها اجازه نمى دهد واقعيّت ها را ببينند. قرآن نیز در همین راستا، اين گونه افراد را كوران و كران و گاه مردگان معرّفى مى كند.