اینکه در تورات گناه حضرت داود(ع) خیانت به یکی از سرداران سپاهش بیان شده که او را به کام مرگ فرستاده تا همسرش را برباید و با او مرتکب فحشا شود، ادعایی است خرافه ای و سست که با مقام انبیاء و اوصاف ذکر شده در قرآن برای آن حضرت تناقض دارد. به خصوص اینکه بنابر روایت تورات، داود(ع) خودش متوجه زشتی چنین عملی نشد بلکه بعداز تذکر یکی از مشاورانش پی برده که چه کار غیراخلاقی ای را مرتکب شده و تازه بعد از این تذکر بوده که توبه کرده است! چنین انتسابی حتی با ادعای خود یهود در معرفی داود(ع) به عنوان پادشاهی عادل - و نه پیامبری از انبیای الهی - نیز منافات دارد. زیرا مرتکب چنین عملی در همه فرهنگ ها و عرف های اخلاقی، انسانی پست و بی ارزش بوده و سزاوار هیچ ستایش و بزرگداشتی نیست. قرآن مجید استغفار حضرت داود(ع) را مربوط به عجله او در داوری بین دو طرف یک دعوا معرفی می کند. امری که حرام و ناقض عصمت نیست و صرفا یک ترک اولی بوده. در روایت اهل بیت(ع) نیز با تایید این روایت قرآنی از علت استغفار، نسبت فحشا به آن حضرت شدیدا تکذیب شده است.

تأكيد قرآن و روايات درباره فراگرفتن علوم، منحصر به علوم دينى نيست. مسئله تعليم اسماء در قضيه آدم(ع)، تعليم بيان از سوی خدا در سوره «الرّحمن»، علم تعبير خواب، علم زره بافی داود(ع)، تعليم علوم از سوي خضر(ع) به موسی(ع)، علم سخن گفتن با پرندگان، علم سدسازی و سفارش به يادگيری علم نجوم و .... همگی دلالت بر تعليم علومی غير از علوم دينی دارد.

حضرت يوسف(ع) هنگامى كه پيشنهاد مقام مهمّى در حكومت مصر به او شد، فرمود: «مرا سرپرست خزاين سرزمين [مصر] قرارده، كه من نگاهبانى آگاهم». در داستان بنى اسرائيل نيز، هنگامى كه پيامبرشان «اشموئیل» فرماندهى آن ها را براى جنگ با جالوت ستمگر، به روستازاده ای ساده به نام «طالوت» سپرد، یکی از ویژگی های او را دانش و شناخت او به مسائل، بیان کرد. اين دو ماجرا که در قرآن آمده به خوبى نشان مى دهد كه علم و آگاهى، و معرفت از اساسى ترين عناصر رهبرى و زمامدارى و مديريت است.

در قرآن بر ضرورت تشكيل «حكومت» براي جوامع انسانی تاكيد شده است. درخواست بنی اسرائيل از پيامبرشان براي انتخاب زمامدار به منظور جهاد در راه خدا، قدرت دادن به مومنان براي برپا نمودن نماز و زكات و امر به معروف و نهی از منكر، تعبير خواب حضرت يوسف(ع) كه منجر به رياست خزانه داری مصر ‌شد و درخواست حضرت سليمان برای داشتن حكومت، همگی نشانگر ضرورت تشكيل حكومت در جامعه است تا سركشان، زمين را پر از فساد نكنند. آری اين كه در قرآن سخن از جهاد می شود تنها در سايه تشكيلات منظم سياسی امكان پذیر است.