آياتى كه با صراحت تشويق به تهذيب اخلاق مى كنند، دليل محكمى بر امكان تغيير صفات اخلاقى هستند؛ مانند: «قَدْ اَفْلَحَ مَنْ زَكّيها وَقَدْ خابَ مَنْ دَسّيها»؛ (هر كس نفس خود را تزكيه كند رستگار شده، و آن كس كه نفس خويش را با معصيت و گناه آلوده سازد نوميد و محروم گشته است). در روايات اسلامى نيز تعبيرات روشنى در اين زمينه ديده مى شود از جمله در حديثى، رسول خدا(ص) به يكى از يارانش به نام «جريربن عبداللّه» فرمود: «خداوند به تو چهره زيبا داده، اخلاق خود را نيز زيبا كن».

قرآن مجيد اعمال اخلاقى را نتیجه ايمان به خدا و روز قيامت مى شمرد و در بسيارى از آيات، «عمل صالح» به عنوان ثمره ايمان بیان شده است. در سوره «والعصر» همه انسان ها را در زيان و خسران مى بيند، و تنها كسانى را استثنا مى كند كه در درجه اوّل، ايمان دارند و سپس عمل صالح، و ... . آيه 21 سوره «نور» اخلاق و عمل و تزكيه كامل انسان را تنها در سايه ايمان به خدا و رحمت او ممكن می داند. آيه 93 سوره «مائده» نیز رابطه قوىّ تقوا و اعمال اخلاقى را با ايمان بیان می کند.