«دعا» نقش بسيار مؤثرى در تربيت نفوس انسانى و سوق آنها به مراتب كمال دارد. دعا كننده وصول به مقاصد شخصى خود را از خدا طلب مي كند و خداوند تربيت و پرورش روحانى او را از طريق دعا مى خواهد. «دعا» از يك سو انسان را به سراغ «معرفة اللّه» مى فرستد تا از طريق توسّل به اسماء و صفات حُسنايش، بر سر سفره رحمتش بنشيند و از سوى ديگر دعا كننده را به سراغ تحصيل شرايط اجابت دعا مى فرستد و از سوى سوم «دعا» انسان را به تلاش در جهت برطرف ساختن موانع استجابت وا مى دارد.

بعضى از ناآگاهان، مسائل اخلاقى را يك امر خصوصى در زندگى شخصى، يا فقط مؤثّر در زندگى آخرت می دانند؛ در حالی که مسائل اخلاقى آثار مادی و معنوی در زندگى اجتماعى بشر دارد. جامعه انسانيّت منهاى اخلاق به باغ وحشى تبديل خواهد شد كه تنها قفس ها مى تواند جلوی فعّاليّت تخريبى اين حيوانات انسان نما را بگيرد. آياتی از قرآن نیز به اين مطلب اشاره دارد، مانند: آيه 97 سوره «اعراف» و آيات 34 و 35 سوره «فصّلت».