آیت الله صدر در کتاب گرانبهای «تاسیس الشیعه لعلوم الاسلام» گروهى از بزرگان اين علم را اسم مى برد ( هر چند صاحب كتاب و تأليفى نبوده اند)، از آن جمله: «سلمان فارسى»، «ابوذر غفارى»، «عمّار ياسر»، «نوف بكّالى»، «محمّد بن ابى بكر»، «جارود بن مُنذِر»، «حُذَيْفَة بن منصور» و «عثمان بن سعيد عَمْرى».
 

در دوران غيبت صغرى چهار تن از علماى پارسا و بزرگ شيعه، نايبان خاص حضرت مهدى(عج) بودند، که عبارتند از: عثمان بن سعيد عَمْرى، محمد بن عثمان بن سعيد عَمْرى، حسين بن روح نوبختى و على بن محمد سَمَرى. وکلای دیگر امام که در مناطقی مانند کوفه، اهواز  و... حضور داشتند، به وسیله این چهار نفر امور مردم را به عرض حضرت می رساندند.

با وجود آن که حکومت عباسی تلاش های گسترده ای برای دست یابی و کشتن حضرت مهدی(عج) انجام داده بود. لکن ولادت آن حضرت به صورت مخفیانه در خانه امام عسکری(ع) انجام پذیرفت. این پنهان کاری سبب شد تا شیعیانی خاص، تنها در فرصت های مناسب بتوانند به دیدار آن حضرت نائل شوند. مهم ترین این ملاقات ها، دیدار چهل تن از اصحاب امام عسکری(ع) با آن حضرت می باشد.