منظور شیعه از نذر برای هر یک از اولیاء الهی، هدیه کردن ثواب حاصل از نذر برای اوست. در نذر گوسفند نیز عمل و نام برای خدا و ثواب برای اولیاء خدا و گوشت آن برای فقراست. این عمل هیچ گونه منافاتی با توحید ندارد و اکثریت اهل سنت نیز همین گونه درباره نذر و قربانی عمل می کنند.

هیچ موحّدى، حیات و موت را میزان توحید و شرک قرار نداده. حیات و موت مى تواند در مفید بودن و نبودن درخواست از آنها مؤثر باشد، امّا درتوحید و شرک تأثیرى ندارد. ثانیا مرگ پایان زندگی انسان نیست و شهدا، انبیا، اولیا و حتّى مجرمان، پس از مرگ در حال حیاتند. ثالثا درخواست از دیگران وقتی رنگ شرک می گیرد که برای او نوعی الوهیت و تدبیر مستقل از مشیت الهی در نظر گرفته شود و فرقی میان زنده و مرده نیست اما درخواست از کسی با این عقیده که او یک انسان وارسته است وخدا پذیراى دعای اوست اشکالی ندارد.

میرزا بهاء می گوید: برای تکفین میّت، از پنج پارچه حریر یا پنبه استفاده شود و در صورت عدم استطاعت، به یکی از آنها، اکتفاء کند. حرام است بر شما حرکت دادن میت به محلی که بیش از یک ساعت راه فاصله دارد و باید میت را در مکان نزدیکی دفن کنید. البته او نگفته اگر این کار حرام است، پس چرا جنازه سیّد باب را از تبریز به تهران و سپس به عکّا برده و دفن نمودند؟