یکی از وظایف نواب اربعه، مبارزه با غلات، مدّعيان دروغين وكالت و افشاى ادعاهاى باطل آنان بود. گروهی با ادعای الوهیت ائمه و یا با طرح ادعای دروغین نیابت و تصرف در اموال امام و بیان سخنان گمراه کننده، سبب بروز مشکلاتی برای شیعیان می شدند، همانند شلمغانی و . . . ، در این هنگام، نواب خاص با رهنمودهای امام، به مقابله با آنان برمی خاستند و گاه حضرت در توقیعی، آنان را مورد طرد و لعن قرار می دادند.

خطرهاى داخلى و خارجى و ملاحظات و موانعى، باعث شد امام على(ع) از قیام مسلحانه صرف نظر کند. چرا که در صورت قیام مسلحانه، غیر از یاران و اهل بیت حضرت، گروه زیادی از صحابه هم که قائل به امامت ایشان نبودند ولی قدرتی در برابر کفر و بت پرستی و یهود به شمار می رفتند، کشته می شدند. ضمن اینکه خطر مرتدّین و خطر مدعیان دروغین نبوت و همچنین خطر حمله احتمالى رومیان، اصل اسلام را به مخاطره انداخته بود.