از «ابوسعيد ابوالخير» نقل مى كنند كه حالتی به من روى داد که ديگر از كتب و دفاتر خود راحت نمى شدم؛ خداوند به من تفضل كرد كتابها را دور ساخته به قرآن مشغول شدم تا در سوره انعام به اين آيه رسيدم که فرموده: «بگو فقط خدا و آنها را رها کن تا در خذلانشان بازی کنند». دیگر يك آيه هم پيش نرفتم و قرآن را گوشه اى گذاردم!. عجبا از این روش و حال آنکه در روایات ائمه(ع) داریم که هر سه روز يك ختم قرآن مى كردند و قرائت ده آيه از قرآن را باعث دوری از غفلت دانسته و تشویق به ختم قرآن می نمودند.

صوفیه همواره کوشیده اند برای اقطاب و مشایخ خود کرامات و خوارقی بتراشند و با آن بر دیگران مباهات نمایند. دكتر غنى مى گويد: بزرگان صوفيه داراى اين قبيل نظرها بوده اند ولى پيروان مخصوصاً در زمانهاى بعد راه افراط و مبالغه پيموده و هزاران كرامات و خوارق عادات به اولياء نسبت داده اند... و به هر اندازه كه از عهد ولى و مرشد دورتر شده اند بر ساز و برگ آن افزوده اند زيرا قوّه تخيّل عامّه در اين زمينه قوى است و از اولياء چنانكه به عقيده عاميانه بايد باشند، سخن رانده اند، نه چنانكه بوده اند.

صوفيها هم براى خود شاهكارهايى دارند و مانند همه اقليتها بيشتر از راه همين فوت و فن ها موجوديت خود را در مقابل مخالفين خود حفظ مى كنند. آری رؤساى صوفيه با تمام قوا مى كوشند كه خود و هواخواهان خود را يك طبقه عالى و ممتاز اجتماعی معرفى كنند و خود را اهل يقين، اهل دل، اهل معنى، أهل اللّه، و ديگران را اهل ظاهر، اهل صورت و قشر بى مسلك قلمداد نمایند.