علماى اهل سنت از آن جهت که اعتقاد به امامت اهل بیت ندارند در تفسیر این روایت متحیر مانده اند. مثلا ابن عربى در شرح حدیث؛ حدود چهل نفر از خلفاى بنى امیه و بنى عباس را بر مى شمارد، سپس مى گوید: اگر بخواهیم دوازده نفر از آن ها را حساب کنیم به سلیمان بن عبدالملک ختم مى شود، و اگر بخواهیم به لحاظ واقع بنگریم به پنج نفر آن ها مى توانیم اشاره کنیم که خلفاى اربعه و عمر بن عبد العزیزند، لذا به نظر ما حدیث معنا و مفهوم مشخّصى ندارد.

قندوزى می گوید: طبق حدیث دوازده خلیفه خلفاى بعد از پیامبر(ص) دوازده نفر و از عترت او هستند؛ زیرا این حدیث را نمی توان بر خلفاى بعد از او از اصحاب حمل کرد، چون از دوازده کمترند و نه بر بنى امیه که از بنی هاشم نیستند و نه بر بنی عباس حمل نمود؛ زیرا بیشتر از دوازده نفر و ظالم بودند. لذا باید با توجه به حدیث ثقلین و دیگر احادیث بر دوازده امام از اهل بیت پیامبر(ص) حمل کرد؛ زیرا از حیث حسب و نسب عالی ترین مردم نزد خدایند و علوم آن ها به علم لدنی از پیامبر(ص) اخذ شده.

زمان امام حسین(ع) حکومت اسلامى و مقدرات مسلمانان به دست حزب ضد اسلامى بنى امیه افتاده بود. این حزب که پس از سال ها نبرد با پیامبر(ص) در فتح مکه به ظاهر اسلام آورد، با مخفی کردن نفاق خود، پس از رحلت پیامبر(ص) بتدریج در دستگاه حکومت اسلامى نفوذ کرد، تا آن که پس از شهادت علی(ع) با قبضه حکومت توسط معاویه به اوج قدرت رسید. گر چه سران اصلى این حزب، مقاصد خود را در جهت نابودی اسلام، پنهان مى ساختند، اما هم مطالعه اقدامات آنان و هم اعترافاتشان در مجالس خصوصی، پرده از روى مقاصد آنها برداشت.

امام حسن(ع)، به شهادت تاریخ، فردى سخت شجاع و با شهامت بود، آمادگى او براى جانبازى در راه حق به قدرى بود که امیر مومنان در جنگ صفین از یاران خود خواست که او و برادرش حسین بن على(ع) را از ادامه جنگ با دشمن باز دارند تا نسل پیامبر(ص) با کشته شدن این دو شخصیت از بین نرود. ایشان هرگز در بیان حق و دفاع از حریم اسلام نرمش نشان نمى‏ داد. او علناً از اعمال ضد اسلامى معاویه انتقاد مى‏ کرد و سوابق زشت و ننگین معاویه و دودمان بنى امیه را بى پروا فاش مى ‏ساخت.