سرهاى پاك شهدای کربلا كه مجموع آنها با سر امام(ع) به 72 سر نورانى مى رسيد اينگونه بين قبائل تقسيم شد: 1- قبيله كنده به سركردگى قيس بن اشعث، سيزده سر!. 2- قبيله هوازن به فرماندهى شمر بن ذى الجوشن، دوازده سر!. 3- قبيله تميم، هفده سر!. 4- قبيله بنى اسد، نه سر!. 5- قبيله مذحج، هفت سر!. 6- ساير قبايل، سيزده سر!
بنى امیّه در طول مدّتى که خلافت را غصب کردند، بدعت هاى فراوانى در دین اسلام و سنّت پیامبر(ص) ایجاد کردند به طوری که مانند زمان جاهلیّت، شخصیّت افراد بر محور ثروت و فرزندان دور مى زد؛ امتیازات قومى غوغا مى کرد؛ تبعیض هاى نابجا و ظالمانه خصوصا در تقسیم بیت المال و واگذاری پست ها صورت می گرفت؛ و پست و مقام ارزش ذاتی پیدا کرده بود و حاکمان تشنه حکومت بودند و... . امام حسین(ع) قیام کرد تا این بدعت ها را ریشه کن کرده و مردم را با سنّت پیامبر(ص) آشنا کند.
قال الباقر عليه السّلام :
ما مِنْ رَجُلٍ ذکَرَنا اَوْ ذُکِرْنا عِنْدَهُ يَخْرُجُ مِنْ عَيْنَيْهِ ماءٌ ولَوْ مِثْلَ جَناحِ الْبَعوضَةِ اِلاّ بَنَى اللّهُ لَهُ بَيْتاً فى الْجَنَّةِ وَ جَعَلَ ذلِکَ الدَّمْعَ حِجاباً بَيْنَهُ وَ بَيْنَ النّارِ.
الغدير، ج 2، ص 202