امام علی(ع) در نهج البلاغه ضمن اشاره به رسواى معامله در بیعت عمروعاص با معاویه، مى فرماید: «او با معاویه بیعت نکرد تا این که بر او شرط کرد که در برابر آن، بهایى دریافت کند». هم چنین مورّخان می نویسند؛ معاویه در مجلسى به عمروعاص گفت: من از تو دعوت مى کنم با علی پیکار کنی». عمرو عاص گفت: «با تمام خطرات این کار، با تو بیعت می کنم، بعد از پیروزى حکومت مصر را به عنوان پاداش به من واگذار کن». سپس امام(ع) مى فرماید: «در این معامله شوم، دست فروشنده به پیروزى نرسد و سرمایه خریدار، به رسوایى منتهى شود».

باب درباره خرید و فروش می گوید: «خداوند اذن فرموده در خرید و فروش به تحقق رضایت بین دو نفر، و اذن داده کوچک و بزرگ و آزاد و برده بر همین قدر که رضایت حاصل شود، خرید و فروش صحیح است». نظر او اشکالاتی دارد: 1- ممکن است رضایت و توافق از روی اجبار و اضطرار باشد. 2- خرید و فروش را برای کودکان که از رشد عقلی برخوردار نیستند، جایز دانسته است. 3- معامله افراد برده را نافذ و جایز می بیند، در صورتی که باید همه اعمال و اقدامات او در تحت اجازه و رضایت مولی و مالک او باشد. 4 - ... .