هر ملتى در هر زمانى براى برانگیختن عواطف و احساسات افراد خود و دعوت آنها به وظائف فردى و اجتماعى، شعارى داشته و دارد. اسلام اذان را برای مومنین تعیین کرده است. چه شعارى از این رساتر که با نام خداى بزرگ آغاز مى گردد، با اعلام وحدانیت و یگانگى آفریدگار جهان و گواهى به رسالت پیامبر(ص) اوج مى گیرد و با دعوت به رستگارى، فلاح، عمل نیک، نماز و یاد خدا پایان مى گیرد. عبارات کوتاه و موزون، محتویات روشن، مضمون سازنده و آگاه کننده از ویژگی های آن است.

هر ملتى براى دعوت افراد خود به وظائف فردى و اجتماعى شعارى دارد. در اسلام براى این دعوت از «اذان» استفاده مى شود که به مراتب رساتر و مؤثرتر است. شعارى که با نام خداى بزرگ آغاز و با اعلام وحدانیت و یگانگى آفریدگار جهان و گواهى به رسالت پیامبر(ص) او اوج مى گیرد و با دعوت به رستگارى، فلاح، عمل نیک، نماز و یاد خدا پایان مى یابد. از نام خدا «اللّه» شروع مى شود و بانام خدا «اللّه» پایان مى پذیرد، جمله هایش موزون، عباراتش کوتاه، محتویاتش روشن و مضمونش سازنده و آگاه کننده است.

بسیاری از عبارات عهد عتیق در بیان توحید و یگانگی الهی صراحت دارد، به گونه ای که برخی محققان مسیحی، وحدانیت خدا را مهم ترین حقیقت عهد عتیق دانسته اند. با وجود این، برخی دانشوران مسیحی با استفاده از عباراتی از عهد عتیق به بیان تثلیث و یا برخی شخصیت های آن استناد کرده اند. اما برخورد منصفانه با آیات عهد عتیق اقتضا می کند که نتیجه گیری عجولانه از این آیات را مورد تردید قرار دهیم. استفاده ی قطعی از عبارات مذکور برای اثبات تثلیث، خصوصاً اثبات الوهیت روح القدس بسیار مشکل است.

در دیدگاه آنان لازمه وحدانیت، تنزیه مطلق الهى، نفى مضاعف است. یعنى خداوند نه به وجود توصیف مى شود نه به لاوجود یا عدم. او نه حىّ، نه لاحىّ، نه عالم است نه لاعالم، نه موصوف است نه لاموصوف. خدا بالاتر از آن است که به چیزى توصیف شود. او بالاتر از اسم و رسم و صفت است. حتى لفظ الله بر خدا جایز نیست. توحید به این است که الوهیت را از ما سواى او سلب کنیم و تنزیه او به این است که اسماء و صفات را از او دور کنیم. ولى به ناچار با الفاظى از او یاد مى کنیم.