در دیدگاه آنان لازمه وحدانیت، تنزیه مطلق الهى، نفى مضاعف است. یعنى خداوند نه به وجود توصیف مى شود نه به لاوجود یا عدم. او نه حىّ، نه لاحىّ، نه عالم است نه لاعالم، نه موصوف است نه لاموصوف. خدا بالاتر از آن است که به چیزى توصیف شود. او بالاتر از اسم و رسم و صفت است. حتى لفظ الله بر خدا جایز نیست. توحید به این است که الوهیت را از ما سواى او سلب کنیم و تنزیه او به این است که اسماء و صفات را از او دور کنیم. ولى به ناچار با الفاظى از او یاد مى کنیم.

در نگاه اسماعیلیه خداوند حقیقتى وراى هستى و عقل است و هرگز قابل شناخت نیست. اگر شناختى هست فقط توحید و تقدیس است. خداوند هویتى است که عقل اول در او حیران است. راه شناخت خداوند فقط از طریق انبیاء و امامان حاصل مى گردد. لذا اسماعیلیه درصدد اقامه برهان براى اثبات وجود خدا برنیامدند. در کتاب روضة التسلیم آمده است: «اگر کسى گوید من اثبات او کنم، گفته باشد که من به حقیقت هویت او محیط شده ام و چون احاطه محال است، اثبات محال است».