پس از سخنان حسین(ع) در میان یارانش در شب عاشورا ـ مبنی بر این که آنها کشته خواهند شد و هر کس می خواهد برود، برود ـ یاران مخلص امام(ع) یکی یکی بلند شده و مراتب وفاداری و اخلاص خود را به حضرت(ع) نشان دادند و با علم و یقین به مرگ در فرداى آن شب، با افتخار و شادى اعلام کردند که نه یک جان، بلکه اگر هزاران جان داشته باشند فداى او می کنند!
«زُهَيْر ابن قَيْن» را بايد به جدّ از چهره هاى شگفتى ساز کربلا دانست. او كه عمرى از هواداران عثمان بود و حتى حاضر نبود در منزلى كه امام(ع) فرود آمدند، لحظه اى درنگ كند؛ وقتی در يكى از منازل بين راه به ناچار با امام(ع) هم منزل شد و با اکراه و اجبار همسرش به ملاقات امام رفت، طولى نكشيد كه با چهره اى خندان بازگشت و فرمان داد تا خيمه را برچينند و در جوار اردوى امام(ع) خيمه بزنند. او در روز عاشورا آنقدر جنگید تا آنكه در اثر جراحات زياد به زمين افتاد و به شهادت رسيد.
قال ابي عبدالله (عليه السلام)
النَّظَرُ إِلَى الْکَعْبَةِ عِبَادَةٌ، وَ النَّظَرُ إِلَى الْوَالِدَيْنِ عِبَادَةٌ، وَ النَّظَرُ إِلَى الاِْمَامِ عِبَادَةٌ.
نگاه به کعبه عبادت است، نگاه به پدر و مادر عبادت است، و نگاه به ]چهره[ امام عبادت است.
کافى: 4/240/50