«زكات» از نظر شيعه پس از نماز از همه عبادات مهمتر است؛ بلكه در بعضى اخبار ائمه اهل بيت(ع) اين مضمون وارد شده: «مَن لَا زَكَوةَ لَهُ لَا صَلَوةَ لَهُ»؛ (كسى كه زكات نمى دهد نمازش قبول نيست!). شيعه ـ مانند ساير مسلمانان ـ زكات را در «نُه چيز» واجب مى داند: چهارپايان سه گانه (گوسفند، گاو و شتر)، غلات چهارگانه (گندم، جو، خرما و كشمش) و «طلا و نقره» مسكوك. واجب شدن زكات در اين مواردِ نُه گانه، شرايط و حد نصاب معينى دارد كه در كتاب هاى مربوطه توضيح آن داده شده است. مصارف زكات از نظر شيعه همان گروه هشت گانه اى هستند كه قرآن مجيد بيان كرده است.

در آیه 44 سوره «فرقان» مى خوانیم: «آنها که معبودشان هواى نفسشان است، همچون چهارپایانند، بعد از آن ترقى کرده و اضافه مى کند: «بلکه از آنها گمراه ترند!». شبیه این تعبیر در آیه 179 سوره «اعراف» نیز آمده است که درباره دوزخیانى که به حکم استفاده نکردن از گوش و چشم و عقل خود، به چنان سرنوشتى گرفتار مى شوند، مى فرماید: «آنها همچون چهارپایانند بلکه گمراه تر».