حضرت ابراهيم(ع) از افول و غروب كواكب و خورشيد و ماه استدلال بر نفى الوهيّت آنها كرد و گفت: چنين موجوداتى ممكن نيست خداى جهان باشند؛ چرا که اولا: افول ممکن بودن موجود را مى فهماند، و هر موجود ممكنى محتاج به خالق است. ثانیا: افول، مطلق حركت را مى فهمند، و هر متحرّكى حادث است و هر حادثى محتاج به وجود قديم و ازلى مى باشد. ثالثا: غروب، زائل شدن حکومت و سلطنت را می فهماند.

بطلمیوس با طرح نظریه افلاک نه گانه معتقد بود که زمین مرکز عالم است و هر یک از افلاک نه گانه به غیر از فلک نهم، طىّ سالیان متمادى، یک دور به گرد زمین مى گردند و فلک نهم با حرکت سریع و شبانه روزى، تمام این افلاک را با خود به حرکت درمى آورد. با ظهور نظریّه کپرنیک، پایه هاى این نظریه متزلزل گردید و با  تکذیب مرکزیّت زمین، خورشید جایگزین آن گردید. در این نظریه، خورشید به عنوان مرکز منظومه شمسى معرفی شده است.