اين معنا كه براى شناخت ذات پاك خدا، راهى نزديكتر و دقيق تر از مطالعه موجودات جهان هستى وجود دارد و آن مطالعه در ذات پاك خداوند است، و از خود خدا بايد به خدا رسيد، در روايات اسلامى و ادعيّه معصومين(ع) به صورت گسترده اى مطرح است، و اين معنا، عصاره برهان صدّيقين است در دعای معروف صباح می خوانیم: «اى كسى كه ذاتت گواه ذات تو است، و از شباهت با مخلوقاتت پاك و منزّهى». هم چنین در دعای معروف ابوحمزه ثمالی می خوانیم: «تو را با تو شناختم، و تو مرا به سوى خويش هدايت كردى!».

قرآن در سوره حدید، و در  بیان اوصاف الهى مى فرمايد: «اوست اول و آخر و پيدا و پنهان؛ و به هر چيز دانا است». اوصافی که ترسيم نامتناهى بودن خدا است. او «اول» است، يعنى ازلى است، و بدون آغاز. او «آخر» است يعنى ابدى است، و بى انتها. هم چنین «ظاهر» است، بى آن كه پنهان باشد، و «باطن» است، يعنى كنه ذاتش پيدا نيست. هم چنین پیامبر(ص) می فرماید: «خداوندا! تو سرآغاز هستى و قبل از تو هيچ نبود، و تو آخر هستى و چيزى بعد از تو نيست، تو ظاهرى و برتر از تو چيزى نيست، و تو باطنى و فراتر از تو چيزى نیست».

قرآن در آيه 18 سوره آل عمران مى فرمايد: «خداوند، [با ايجاد نظام هماهنگ جهان هستى] گواهى مى دهد كه معبودى جز او نيست». منظور از گواهى خداوند اين است كه ذات او خود گواه ذات او است و خود بهترين دليل براى وجود خويش مى باشد، و اين همان چيزى است كه برهان صدّيقين ناظر به آن است.