آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

از آيه امام استفاده مى شود: هر فردى در روز قيامت همراه با امامش است، چه امام هدايت يا امام ضلالت؛ پس بايد در هر زمانى امام به حقّ که از مقام عصمت برخوردار است وجود داشته باشد تا مومنين با اعتقاد به او و پيروى از دستوراتش رستگار شوند و غرض الهى از دعوت مردم به سوى رشد و صلاح را تأمين کند؛ پس کسانى که معتقد به هيچ امامى نيستند اگر در عدم انتخاب امامِ بر حقّ، کوتاهى کنند داخل در اصحاب الشمال خواهند بود.

از جمله آیاتى که دلالت بر ضرورت وجود حجّت و امام معصوم در هر عصر و زمان دارد، آیه «امام» است.
خداوند متعال مى فرماید:«یَوْمَ نَدْعُوا کُلَّ أُناس بِإِمامِهِمْ فَمَنْ أُوتِیَ کِتابَهُ بِیَمِینِهِ فَأُولئِکَ یَقْرَؤُنَ کِتابَهُمْ وَلا یُظْلَمُونَ فَتِیلا»(1)؛ (به یاد آور روزى را که هر گروهى را به پیشوایشان مى خوانیم. کسانى که نامه عملشان به دست راستشان داده شود آن را (با شادى و سرور) مى خوانند و به قدر رشته شکاف هسته خرمایى به آنان ستم نمى شود.)
از آیه «امام» استفاده مى شود که هر فردى در روز قیامت همراه با امامش بوده و او را با پیشوایش مى خوانند؛ چه امام هدایت و یا امام ضلالت. پس باید در هر زمانى امام به حقّ که از مقام عصمت برخوردار است وجود داشته باشد تا با اعتقاد به او و پیروى از دستوراتش رستگار شده و نامه عملش به دست راستش داده شود. و به تعبیر دیگر از اصحاب الیمین گردد که خداوند متعال در قرآن کریم درباره آنان مى فرماید: «وَأَصْحابُ الَْیمِینِ ما أَصْحابُ الَْیمِینِ * فِی سِدْر مَخْضُود * وَطَلْح مَنْضُود * وَظِلّ مَمْدُود * وَماء مَسْکُوب * وَفاکِهَة کَثِیرَة...»(2)؛ (و اصحاب یمین و خجستگان! چه اصحاب یمین و خجستگانى! آنان در سایه درختان (سدر) بى خار قرار دارند. و در سایه درخت (طلح) پر برگ (درختى خوشرنگ و خوشبو). و سایه کشیده و گسترده. و در کنار آبشارها و میوه هاى فراوان....».
از طرفى صرف اعتقاد به یک امام و لو امام ضلالت و گمراهى باشد کافى نیست، بلکه باید امامى باشد که انسان را به سوى هدایت راهنمایى کند، پس علاوه بر اینکه هر گروهى از مردم داراى یک امام و پیشوا هستند، آن امام باید امام هدایت باشد تا غرض الهى از دعوت مردم به سوى رشد و صلاح را تأمین کند نه آنکه مانند امامانى باشد که خداوند در وصف آنان مى فرماید: «وَجَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً یَدْعُونَ إِلَى النّارِ»(3)؛ (ما با رها کردنشان به حال خود آنان را امامانى قرار دادیم که مردم را به دوزخ دعوت مى کنند.)
از این دسته افراد، قرآن به «اصحاب الشمال» تعبیر کرده است، آنجا که مى فرماید: «وَأَصْحابُ الشِّمالِ ما أَصْحابُ الشِّمالِ * فِی سَمُوم وَحَمِیم * وَظِلّ مِنْ یَحْمُوم * لا بارِد وَلا کَرِیم»(4)؛ (و اصحاب شمال، چه اصحاب شمالى! (که نامه اعمالشان به نشانه جرمشان به دست چپ آنان داده مى شود). آنان در میان بادهاى کشنده و آب سوزان قرار دارند. و در سایه دودهاى متراکم و آتش زا، سایه اى نه خنک است و نه آرام بخش.)
از طرف دیگر کسانى که معتقد به هیچ امامى نیستند اگر در عدم انتخاب امامِ بر حقّ، کوتاهى کنند داخل در «اصحاب الشمال» خواهند بود.(5)