در مورد «صادِقُ الوَعدِ» بودن حضرت اسماعيل(ع) در بسيارى از كتب تفسير و روايت آمده که: «خداوند او را به جهت پافشاری زیاد در وفاى به وعده اش، «صادق الوعد» شمرده است. نقل شده، او با كسى در محلّى وعده اى گذاشته بود و طرف مقابل فراموش كرد و نيامد. او تا يك سال در انتظارش بود. هنگامى كه آمد، اسماعيل(ع) به او گفت: من همواره در انتظار تو بودم!». البته منظور از انتظار، يك سال سركشى مداوم به آن محل و مراقبت جهت بازگشت شخص مورد نظر بوده، نه اين كه يك سال زندگى خود را تعطيل كند و دائماً در آنجا بماند.

در بسیارى از کتب تفسیر و روایت نقل شده که خداوند او را به این جهت صادق الوعد شمرده که او به قدرى در وفاى به وعده اش پافشارى داشت که با کسى در محلّى وعده اى گذاشته بود، و طرف مقابل فراموش کرد و نیامد، اسماعیل (ع) تا یک سال در انتظارش بود. یعنی یک سال به آن محل سرکشى مداوم  می کرده است. نه این که یک سال کار و زندگى خود را تعطیل کند و دائماً در آنجا بماند. البته این اسماعیل همان اسماعیل معروف، فرزند ابراهیم (ع) نیست بلکه اسماعیل بن حزقیل از انبیاء بنى اسرائیل است.

در آیه 54 سوره مریم، سخن از صدق و راستى انبیاء خصوصا در وعده ها به میان آمده: «... اِنَّهُ کَانَ صَادِقَ الْوَعْدِ وَ کَانَ رَسُولاً نَّبِیّاً»، چرا که اولین شرط مقام رسالت، آن است که مردم به سخنان و وعده هاى او، که بخش مهمّى از دعوت انبیاء است، مؤمن باشند.