طبق قانون تداعی و محاكات(یادآوری و الگوگیری)، سجده بر تربت كربلا خاطره فداكارى سالار شهيدان حسين بن على(ع) را در قلوب افراد نمازگزار زنده‏ مى‏ كند و ارواح پاك و دل ‏هاى بيدار را دعوت به پيروى از آن مكتب عالى نموده، روح جانبازى و فداكارى را در زمينه‏ هاى مساعد تقويت مى‏ نمايد.
تربت حسینی در میان انبیاء و اولیای الهی از جایگاه مهم و شناخته شده ای برخوردار بوده است. طیق روایتی از ام سلمه، رسول گرامي اسلام(ص) هر وقت اين تربت را مي ديدند اشك از چشمان مبارکش جاری می شد و از شهادت مظلومانه ی امام حسین(ع) در كربلا سخن می گفتند. ایشان تربت امام حسین(ع) را استشمام و آن را می بوسید.
در متون حدیثی و فقهی، آثار متعددی برای تربت حسینی ذکر شده است. در احادیث گفته شده که تربت حسینی، شفابخش بیماری‌ هاست، ولی شرط تأثیر آن پیروی از امام حسین(ع) و اعتقاد به آن حضرت دانسته شده است.

سيد مرتضى درباره غدير چنين سروده: ( ...و ولايت او را به گونه اى فرياد زد که براى کسى عذرى باقى نماند... همانا روز غدير گروهى را که دلشان شاد و خنک شد ،شفا بخشيد و گروهى را هلاک نمود)؛ «ولقد شفى یومُ الغدیرِ معاشراً *** ثَلِجَتْ نفوسُهُمُ وأودى معشرا...» .

طبق آیات و روایات فراوان، قرآن یک داروی شفا بخش و پربرکت برای تمام دردها و بیماری های روحی و معنوی اعم از فردی و اجتماعی  است، که موجب هدایت و رستگاری هر کس که به آن چنگ زند می شود وهیچ آثار نامطلوبی بر جان و روح انسان باقی نمی گذارد.