خدا جسم نیست و مانند انسانها چهره و صورت ندارد و از آنجا که در زبان عربی واژه «وجه الشئ» برای معنای «ذات الشئ» به کار می رود، در بسیاری از آیات قرآن، «وجه الله» به معنای ذات خدا خواهد بود.
در گروهی دیگر از آیات قرآن «وجه الله» به معنای «رضایت خداوند» است. بدین معنی که «وجه» در اين آيات به معنای مصدری «توجّه کردن» و «رو نمودن» خدا و به معنی کنایی ثواب و رضايت خدا است.
نظر دیگری که درباره تفسیر معنای «وجه الله» گفته شده این است که بگوییم منظور از واژه «وجه» هنگام انتساب به خداوند «نمود» خداست؛ صفاتى را كه خداى تعالى به آن صفات با بندگان خود رو به رو مى شود نظير رحمت، خلق، رزق و هدايت و امثال آن مى توان وجه خدا دانست.

امام مجتبي(ع) درباره جايگاه امامت و خلافت بر این نظر بودند که مقام امامت ارثي نيست كه مانند امور دنيايي هر فرزندي از پدرش ارث ببرد؛ بلكه موهبتي است الهي. تبيين اين مسئله باعث شد تا افرادي مثل محمد حنفيه دست از نزاع بر دارند. امام رضا(ع) نيز در تبيين مقام امامت، مي ‏فرمايند: امام مانند ستاره ‏اي است كه در آسمان است و آن طور كه دست كسي به ستاره آسمان نمي رسد، عقل هيچ كس هم به مقام امام نمي رسد.

مقصود از صفات خبریه، اوصافى است که در آیات قرآن و روایات آمده و مستندى جز نقل ندارد. مثل وجه الله، ید الله، استواء بر عرش، عین الله،... اهل تنزیه معتقدند این الفاظ کنایه، استعاره و مجاز می باشد و به معنی تجسیم نیست.